Thailand, Koh Phangan en Koh Tao

Lieve vrienden,

Inmiddels ben ik alweer zo'n 1,5 week thuis. Het is nog steeds wennen, maar ook goed zo! Ik voel me ontzettend happy en ik ben zo blij dat ik dit allemaal weer heb mogen doen. Ik kan ontzettend genieten van momentje dat ik met mezelf op pad ga en ik voel me helemaal zen! Ik heb net heerlijk gesport en zit nu lekker op mijn balkon deze laatste blog te typen en terug te dromen! Het zuiden van Thailand..

De volgende dag op Koh Phangan kwam Suus aan! Super leuk om elkaar weer te zien, het voelde al bijna als normaal! Connor, Suus en ik pakten gauw onze spullen in om ons voor te bereiden op alle feesten op Koh Phangan, op het strand! Op het strand was het super druk en de smalle, gezellige straatjes voelden aan als een party oord als Salou. Suus en ik kletsten en kroelden de hele middag lekker bij en Connor troffen we overal kletsend met iedereen aan. We lachten ons helemaal dood om hem, wat een heerlijk joch! We plukten een Pad Thai van de straat en maakten ons op voor de Jungle Party deze avond. Ik had een slechte fles rum gescoord en dit liep helemaal verkeerd af voor mij, oops! De drank in Thailand is echt mega slecht en in combinatie met weinig eten en de warmte, ik heb de Jungle Party nooit bereikt en Suus heeft me lekker ingestopt! At least I had a good sleep of 10 hours!

Een verschrikkelijk hangover de volgende ochtend natuurlijk! We rolden met zijn drieën naar de 7-Eleven voor tosti's en doken onze bedden weer in voor een middag dutje en Twilight op mijn tablet. We maakten ons die avond op voor de beruchte Fullmoon Party. We dronken wat met een groep voor het hostel, waarna ik met Suus de straat op ging. Een grappige Nieuw Zeelander liet mij onder bodypainten en we gingen naar de Dancing Elephant, waar al een aardig feestje op straat aan de gang was. We plukten een bucket van de straat en zetten onze eerste dancemoves in. Tegen twaalven sneakten we met een stel hippies via de jungle Haad Rin beach op en zo stonden we gratis op de Fullmoon Party. We liepen het hele strand af om de stages te ontdekken, kochten bier in de supermarkt en kwamen de groep van het hostel weer tegen, waar we even mee bleven. Letterlijk over was wat gaande en overal waren mensen. Niet echt mijn soort publiek en de muziek was verschrikkelijk en zo dacht Suus er ook over. Om 1.30 uur vertrokken we maar weer eens richting het hostel om weer Twilight in bed te gaan kijken. We gierden het uit, omdat we de Fullmoon Party hiervoor hadden ingeruild! Ik ben denk ik teveel gewend aan Nederlandse festivals.

De volgende ochtend stapten we fris uit bed, integenstelling tot de rest van Koh Phangan. We pakten een taxi richting de pier, waar Suus halverwege uitstapte. Zij zou nog een paar dagen op Koh Phangan vertoeven. Ik vertrok samen met Connor naar Koh Tao. We checkten in en wachten op de boot die te laat was. Ik lag op Connor zijn been, terwijl hij door mijn haar streelde. We kwamen intussen niet meer bij, omdat de zoveelste mensen dachten dat we een stel waren. Op Koh Tao aangekomen, meldden we ons bij de Roctopus shop, waar vandaan we door een taxi opgepikt werden. Ik checkte in bij de grote Roctopus diveshop, want morgen zou ik met mijn Open Water 20 duikcursus beginnen! Bij Good Dream hostel hadden ze ook nog een bedje vrij voor Connor en daar leerden we Amelie kennen. Met zijn drieën gingen we op pad voor sushi! We liepen hierna rond door het kleine gezellige centrum van Koh Tao en we kwamen op het strand uit, waar een geweldige fireshow gaande was. We namen plaats op de bean bags en keken onze ogen uit. Locals stonden te zwaaien met brandende stokken en kettingen met brandende knotsen en talent dat ze hadden! Ik flirte met één van de locals en Connor, Amelie en ik sprongen op de houten dansvloer direct aan de zee en zetten onze dancemoves weer in met de wind in onze haren! We sprongen er weer af om te limbodansen onder een brandende stok door en om touwtje te springen over een lang brandend touw. We mochten uitproberen om met de brandende slingers rond te zwaaien en ik klapte met het ding tegen mijn arm en been aan. Ik sloot de avond vozend met de fireshow guy af en rolde terug naar mijn hostel.

De volgende ochtend werd een geniale avond nabesproken onder het genot van panini's met Connor en Amelie. We vertrokken richting het strand om eens even lekker te gaan bij bruinen. Dit zat er helaas niet in, aangezien het regenseizoen, tot vreugde van alle locals!, nu toch eindelijk aan het beginnen was. Het begon keihard te waaien en te regenen en ze ging het de komende dagen nog wel even door. Einde van de middag ging ik naar Roctopus om kennis te maken met mijn duikinstructeur Danny en Harry en Daria, die in mijn groepje zaten. We namen de eerste hoofdstukken van de theorie door, jawel, ik moest gaan studeren tijdens mijn reis! We pasten onze wetsuits, bcd's en fins aan en we kregen ook nog stof mee om diezelfde avond door te nemen. Met Amelie en twee Deense jonkies ging ik weer op pad voor sushi en ik ging op tijd terug voor de studie!

Om 7.00 uur de volgende ochtend stond ik al paraat bij Roctopus om gelijk te gaan starten met het oefenen in het zwembad. We maakten onze gear klaar, ik hees me in mijn wetsuit en koppelde alles aan. We hielpen elkaar in onze gear en liepen met al het gewicht aan onze lijven richting het zwembad. We lieten zien dat we konden zwemmen en watertrappelen. We gingen voor het eerst onder water en normaal ademen bleek nog niet zo makkelijk, want echt natuurlijk voelde het niet aan. We oefenden onder water alle regulator en mask skills en we oefenden noodsituaties, neutral buoyancy te krijgen op de bodem van het zwembad en hoe we van hieruit moesten zwemmen. Ik moest mijn masker vol laten lopen met water en zelfs af doen en weer op doen en hem van water ontdoen. Geen pretje kan ik je vertellen! Maar je moet dit allemaal leren, aangezien een onhandige buddy perongeluk je masker kan aftrappen onder water. Na zo'n 3 uur onder water te zijn geweest ontkoppelden we al onze gear en maakten we alles schoon. We namen nog wat hoofdstukken studie door en ik kocht mijn eigen masker en snorkel. Ik ging terug naar het hostel en met Connor en nog een groepje uit het hostel ging ik eten.

De volgende ochtend startten we weer vroeg om het theoretische gedeelte af te sluiten. We maakten een eindtoets á 45 vragen, waarvoor ik slaagde! Ik was klaar voor mijn eerste twee Open Water duiken in de zee! We pakten onze wetsuits, fins en bcd's in en sprongen achterin de laadklep van een truck, die ons naar de haven bracht. We klommen de kade af, over twee andere boten heen, onze 'duik' boot in. Het weer was nog steeds niet top, dus de zee was ruig en de hoge golven maakten me kotsmisselijk, terwijl ik al mijn gear in orde stond te maken. We kwamen op een prachtige plek aan voor mijn eerste duik ever, bij Japanese Garden. Ik hees me in mijn gear en maakte een grote stap vooruit de boot af. We daalden, na Danny's instructies, af via het touw waaraan het anker vast zat. We waren nog geen 2 meter diep toen de paniek uitbrak. Ik struggelde met mijn masker, mijn oren die ik niet open gepopt kreeg en hierdoor ook met mijn ademhaling. Ik gebaarde driftig naar Danny dat ik omhoog wilde! Nee Ella, rustig aan, kijk naar mij en probeer het nog een keer! Ik kreeg mijn linker oor maar niet open en ik dacht: Ik wil dit niet, dit is helemaal niks voor mij! Dus gebaarde ik weer driftig naar Danny dat ik naar boven ging, die nog driftiger op een blocnootje voor onder water begon te schrijven dat we niet terug naar boven konden. Uiteindelijk kreeg ik toch mijn zin en ging de hele groep mee terug naar boven. Danny vroeg wat er aan de hand was en ik vertelde dat dit niks voor mij was. Ik durf normaal alles, maar dit wilde ik gewoon niet, ik zou wel op de boot wachten en dat geld wat ik al voor de cursus betaald had, kon me gestolen worden! Danny stelde me gerust en haalde me over om het op zijn minst nog een keer goed te proberen, want ik zou hier spijt van gaan krijgen. Ik ging mee en kreeg uiteindelijk door wat goed hielp om mijn oren open te poppen, ik ademde rustiger en kreeg handigheid in het legen van mijn masker en van het duiken begon ik echt te genieten. We kwamen op 6 meter diepte aan waar we de regulator en mask skills weer gingen doen, wat me verbazingwekkend goed af ging, al was het zout in mijn ogen en neus geen pretje. We daalden af tot zo'n 10 meter diepte, waar we prachtige vissen en koraal zagen en een beetje rond dobberden. Aan de wateroppervlakte deden we nog wat oefeningen en op de boot namen we een break voor onze tweede duik en koppelden we onze gear aan een volle cilinder. Voor onze tweede duik lieten we ons achterover van de boot af vallen. We bleven zo'n 40 minuten op 10 meter diepte en dobberden lekker rond en genoten van al het moois, al was het zicht niet zo heel helder. Terug op de boot koppelden we alles weer los en de truck bracht ons vanaf de haven terug naar Roctopus. In de avond ging ik wéér op pad voor sushi en schoof weer even aan bij de fireshow aan het strand, waar ik Tom en Marc weer tegenkwam, die ik van Chiang Mai kende.

Om 6.00 uur 's ochtends stond ik alweer keurig klaar bij Roctopus voor duik 3 en 4, de afronding van mijn Open Water 20 cursus. Dit keer met iets minder zenuwen en meer enthousiasme, want ik begon het nu toch echt leuk te vinden! We pakten onze duiktassen in en sprongen weer achterin de truck, die ons naar de haven bracht. We klommen weer over alle boten heen en de 'duik' boot had het dit tochtje weer zwaar te voorduren (en ik ook!) en steeg telkens zo'n 3 meter boven de golven uit en klapte dan weer neer, waarop alle duikinstructeurs luid mee joelden! Die vonden het fantastisch! De zeeziekte tabletjes deden niet echt zijn werk en ik zat gefocust (op: niet kotsen, niet kotsen) in de kleermakerszit op de bodem van de boot. Tussendoor probeerde ik mijn gear klaar te maken. Voor duik 3 voeren we naar Green Rock, waar de golven zeker nog zo'n 2 á 3 meter hoog waren toen het anker uit ging. We hesen ons in onze gear en lieten ons achterover het water in vallen. Direct werden we compleet overspoeld door de ruige golven en we moesten flink zwemmen om niet telkens naar de boot terug gedreven te worden. Mijn buddy Harry is bijna verzopen, omdat hij door het ruige water onder het touw van het anker vast kwam te zitten en in blinde paniek kreeg hij zijn masker niet op en zijn regulator niet in. Ik zag hem keer op keer weer onder water verdwijnen en door twee duikinstructeurs naar boven worden getrokken. Daria en ik hielden angstvallig elkaar hadden vast en probeerden ons door het water te manouvreren. Toen Harry eenmaal gered en op adem gekomen was, doken we onder de golven door naar beneden, waar de stroming flink te voelen was. Het zicht was ontzettend slecht en ik moest moeite doen om mijn buddy Daria in de gaten te houden, Danny en Harry zag ik vaak niet eens. Toch was dit één van mijn beste duiken door de hele ervaring. We doken tot een diepte van 19,2 meter. Tijdens deze twee duiken vandaag ging er een gast mee om ons te filmen, wat super leuk is om terug te zien! Ik heb het filmpje denk ik al 10 keer bekeken! Na de duik zwommen we door het ruige water weer terug naar de boot, waar we alles weer verwisselden voor onze laatste duik bij Japanese Garden. Het zicht was beter en we zwommen rond tussen het koraal en prachtige vissen. Ik had deze keer de duikcomputer om mijn arm en ik moest Danny vertellen op welke diepte we waren. Ik was natuurlijk af en toe weer eens alle handgebaren vergeten, waarop Danny me aan mijn arm naar zich toe trok om zelf op dat ding te kijken. We deden de regulator en mask skills, terwijl we neutral buoyancy hadden gevonden, dus drijvend in het water. Zodra mijn masker af was, kon ik me natuurlijk niet meer op mijn ademhaling concentreren, waardoor ik mijn adem in hield, naar boven dreef, en Danny me weer aan mijn bcd een ruk naar beneden moest geven. Terug op de boot bedankte ik Danny dat hij me over had gehaald toen ik tegen hem stond te schreeuwen dat ik dit nóóit meer zou doen, want duiken is echt fantastisch! We klapten weer over het water terug en de truck bracht ons terug naar Roctopus, waar we onze duiken registreerden in onze app en onze cursus afronden!

Het voelde alsof er al een hele dag op zat, maar het was pas 12 uur, dus ik huurde nog een scooter om het eiland rond te crossen. Ik stopte bij prachtige strandjes en ging naar twee view points. Bij de laatste reed ik super stijl en door het zand omhoog, waardoor ik begrijp dat er aardig wat scooter ongelukken op Koh Tao gebeuren. Ik kwam bovenop een chill platform uit, waar ik uitzicht had over een prachtig stuk van Koh Tao en de open zee. Ik reed terug, dumpte de scooter, douchte snel en haastte me terug naar Roctopus. We zouden deze avond alle duikvideo's gaan bekijken, aan een bar direct aan het strand. Met een biertje in mijn hand en een grote glimlach keek ik naar onze video, die super mooi bewerkt was, op een groot scherm. We bleven nog een paar uur met de duikinstructeurs en ons groepje in de bar hangen, waarna we ons verplaatsten naar een andere bar. Ik sloeg heel cliché mijn duikinstructeur aan de haak en we scheurden op zijn scooter het eiland over.

Met een flinke kater pakte ik mijn backpack de volgende ochtend in en werd om 9.00 uur opgepikt door een taxi, die me naar de ferry bracht. Om 12.00 uur stond ik op Chumphon en vanaf de airport van Chumphon zou ik om 19.00 uur een vlucht naar Bangkok hebben. Om 17.00 uur zou er pas een transfer gaan, werd me verteld. Dus besloot ik mijn vlucht te skippen en om 12.30 uur in een bus naar Bangkok te stappen, waar ik om 22.00 uur aankwam. Ik checkte voor de zoveelste keer in bij de Green House, maar dit keer lekker een privé kamer mét airco! Ik liep gauw Khao San Road op om nog wat spullen te scoren en een Pad Thai aan de straat te eten, waarna ik gauw mijn hostel in vluchtte en mijn bed in dook. Ineens werd ik knetter gek van de hoeveelheid mensen op Khao San Road en alle muziek die uit de boxen knalt!

Zaterdag 28 mei 2016: een dag die in mijn geheugen gegrift staat als het einde van mijn reis. Een dag waar ik automatisch naartoe leefde, maar die mijn hele reis nog zo ver weg voelde. En nu was het ineens zover. Met gemengde gevoelens zat ik op Bangkok Airport en toen ineens blanco in het vliegtuig, alsof ik niet besefte wat er ging gebeuren, waar ik naartoe werd gebracht. Het voelde alsof het tijd was om naar huis te gaan, maar tegelijkertijd, zoals ik steeds zei: I don't feel like going home yet. Er is nog zoveel meer te doen, zien en ontdekken. Zuid oost Azië heeft mijn leven weer een heel stuk verrijkt en ik heb er geen seconde spijt van gehad om deze trip alleen te gaan ondernemen, ik ben nooit echt alleen geweest. Ik heb geweldige mensen ontmoet, soms voor één dag, een paar dagen en soms voor een paar weken, zoals Merel, die echt al snel als een hele goede vriendin aanvoelde. Met een hoop mensen heb ik nog steeds heel leuk contact. Deze reis heeft daarnaast eigenlijk alleen bestaan uit hoogtepunten, wat begon met het geweldige Cambodja:

De indrukwekkende Killingfields en de S21 gevangenis, chillen in Kampot, dansen in Sihanoukville, chillen op de prachtige bounty Koh Rong Islands, fietsen door het indrukwekkende en magische Angkor Wat. Gevolgd door West Maleisië:

Mijn leukste reismaatje en vriendin Merel ontmoeten, de geweldige en één van mijn favoriete steden Kuala Lumpur, met haar Petronas Towers, Batu Caves en Chinatown, de prachtige theeplantages van de Cameron Highlands en hier doorheen hiken, Penang met haar dieptepunten, maar geweldige streetart en national park en het ontmoeten van Craig en Mike, een hele week op vakantie van mijn reis en chillen op Perhentians Kecil, waar ik Merel na 2 weken gedag zei en nog een paar dagen samen met Mike bleef. En dan Borneo:

Borneo op zich is het absolute hoogtepunt van deze reis en één van de hoogtepunten van al mijn reizen, Orang Oetans van zó dichtbij in het semi wild spotten, hiken door Bako national park en de Probiscus Monkey voor het eerst in het wild spotten, Mulu: de mooiste grotten die ik ooit heb gezien met als absolute hoogtepunt adventure caving, weer Orang Oetans spotten in Sepilok en Sunbears, die rond springen, rennen, klimmen en klauteren door de regen, de rivercruise over de Kinabatanganriver, slapen in een prachtige lodge en talloze Probiscus en Makaak Monkeys spotten, krokodillen, slangen en verschillende soorten tropische vogels. Als klap op de vuurpijl en om Borneo goed mee af te sluiten, de Mount Kinabalu beklimmen met Craig, absoluut het letterlijke hoogtepunt van mijn reis! Dan last but not least, Thailand:

Met haar Ladyboyshow en Thaibox fights in Chiang Mai, knuffelen met olifanten en ze wassen en voeren in Elephant Nature Parc, waar geweldig werk wordt verricht, cliffjumpen bij Chiang Mai Canyon, chillen in Pai en het beste streetfood ever, in mijn eentje van Pai naar Chiang Mai 762 bochten overwinnen op een motorbike, dronken worden en naar de zwaar overrated Fullmoon Party op Koh Phangan en absoluut als de beste afsluiter van Thailand: mijn duikbrevet halen op Koh Tao!

En nu: back to reality! En verder dromen over mijn volgende reis en deze stiekem in mijn hoofd al een beetje plannen! :)

Ik hoop dat jullie met plezier mijn blogs gelezen hebben en dat ik stiekem weer wat mensen aan steek om op reis te gaan! Bedankt voor het lezen!

Tot de volgende keer!

Liefs, Ella

Thailand, Pai en Chiang Mai

Lieve vrienden,

Nog steeds dringt het nog niet helemaal tot me door, maar inmiddels ben ik alweer thuis. Ik word al twee ochtenden compleet in de war wakker. Ik begrijp niet in welke dorm ik ben, mijn bed is vreemd laag bij de grond, ik zie overal planten in mijn kamer, ik herken mijn huis niet en kan de wc niet vinden. Ook begrijp ik maar niet waarom ik 4G op mijn telefoon heb, zodra ik wakker word! Ik maak net twee kaiserbroodjes met filet american, kaas en smeerkaas klaar, wat ik zó gemist heb! Toch mis ik nu de ontbijtjes in Azië, mét fruitshake. Ik weet niet wat ik mezelf hier te drinken in moet schenken, wat in Azië altijd zo vanzelfsprekend was!

In Thailand heb ik totaal geen tijd gehad om mijn blog bij te houden, dus had ik al vrij snel besloten om dit thuis wel te doen. Ik dacht 1 hele blog aan Thailand te kunnen wijden, maar ik zal het noorden en zuiden opsplitsen.

De ochtend na mijn aankomst in Chiang Mai, pakte ik de bus naar Pai, waar ik Suus, die niet wist dat ik zou komen, ging verrassen voor haar verjaardag! Toen ik incheckte, stond Suus haar vriendin Jodie al naast me en we sneakten naar een platform met hangmatten, waar Suus lag te chillen. Suus' gezicht en reactie waren echt onbetaalbaar toen ze me zag. We waren weer herenigd! De rest van de dag chillden we bij het zwembad en de avond brachten we door op de geweldige nightmarket met streetfood. Ga in Pai niet in een restaurant eten, maar ga elke avond naar de nightmarket en probeer alle streetfood!

Met Elske huurde ik de volgende dag een scooter om door en rondom Pai te gaan touren. We bezochten een Chinees dorpje, waar we thee aangeboden kregen, en we gingen op zoek naar watervallen, die in het droogseizoen allemaal droog staan.. We reden een heerlijk rondje, reden terug naar Pai om te lunchen en voor de sunset reden we terug naar de canyon. We klommen en klauterden tussen de rotsen door en keken vanaf de rand van een klif naar de zon die achter de bergen verdween. We gingen in de avond weer naar de nightmarket. Pai is een heerlijke chill out place, dus verder deden we er ook niet zoveel. Dit was wel even lekker na alle acitiviteiten in Borneo!

Na een ontbijtje met Elske, ging ik voor, jawel, een Thaise wax! Ik wrong me in de meest ongemakkelijke posities, maar het was het waard! Elske kwam me hier vandaan ophalen en we tourden nog een rondje op onze scooters. Hierna chillden we nog even met Suus en Jodie, waarna alle drie de meiden de bus naar het zuiden pakten. Ik bleef nog een nachtje in Pai, chillde bij het zwembad en leerde weer wat mensen kennen, waarmee ik, heel voorspelbaar, naar de nightmarket ging.

Ik wist dat wat ik de volgende dag wilde gaan doen riskant zou zijn, maar ik zou geen Ella heten als ik het dan toch zou gaan doen. Ik huurde een scooter en besloot in mijn uppie terug te gaan rijden van Pai naar Chiang Mai. Een rit van zo'n 4 uur, 135 kilometer en maar liefst 762 bochten, dwars door de bergen. Ik scheurde, helemaal in mijn element richting de bergen, waar ik al gauw begon aan scherpe en haarspeldbochten, waar ik voorzichtig doorheen ging, maar als een waaghals, moest ik ook auto's en vrachtwagens inhalen. Ik voelde me helemaal happy en stoer dat ik dit alleen ondernam! Ik scheurde door dorpjes en had uitzicht over de bergen. Halverwege kwam ik een bordje van een waterval tegen, eindelijk! Eens kijken of hier wel water was. Ik nam de afslag naar de Mork-Fa waterval, een smal, stijl weggetje de berg op en af. Ik liep 10 minuten door een prachtig park en er was water! Een dunne straal water kwam uit in een klein meertje. Locals waren hier hun weekend aan het vieren, met eten en een duik. Ik ging verder op pad door de bergen en het laatste stuk richting Chiang Mai was vrij recht toe recht aan, waarbij ik ook lekker de 100 km/h aan kon tikken! Chiang Mai Old Town lijkt wel een doolhoof, dus na even zoeken vond ik eindelijk mijn hostel. Ik reed terug om mijn scooter weg te brengen en mijn backpack op te pikken, die de agency voor me naar Chiang Mai had gebracht. Ik kwam Elske weer tegen in het hostel, waar ik mee ging eten. In het hostel leerde ik een groep kennen, die naar een Thaibox Fight gingen, dus kocht ik gauw een kaartje en sprong in een tuktuk! De fights waren voornamelijk tussen kinderen/adolescenten, maar het ging er aardig aan toe. De mannen zetten hun geld in op rood of blauw, wat het publiek extra enthousiast maakte! Hierna gingen we nog uit in Spicy, waarna we de tuktuk weer in rolden en ons naar het hostel terug lieten brengen.

Na een ontbijtje in de poolbar, huurde ik met Niek, die gisteren ook mee was, scooters en reden we naar de Chiang Mai Canyon. Het was daar zo verschrikkelijk heet dat we onze spullen neer gooiden en gelijk een duik namen in het water wat tussen de canyon in staat. We zwommen naar de andere kant, waar je kunt cliff jumpen. Met de zenuwen in mijn lijf stond ik moed te verzamelen en uiteindelijk waagde ik de sprong van zo'n 10 meter hoog. Lekker chillen bij de canyon was niet mogelijk, aangezien er nergens schaduw was en het zeker boven de 40 graden was in de zon. We dobberden wat rond in het water, waagden nog een sprong van de cliff en scheurden op onze scooters terug naar Chiang Mai, waar we het veel te warme zwembad van ons hostel in doken. Chiang Mai staat bekend om de sunday nightmarket, dus hier ging ik met Connor, Chloe, Jesslyn en Pepijn naartoe. We struinden de eindeloze markt af, waar het super druk was en we aten halverwege met elkaar. Met de meiden struinde ik nog wat kraampjes af, waarna we terug strompelden naar het hostel. We waren doodop na onze vorige avond!

Met Chloe en Jesslyn had ik een super leuke klik, dus gingen we de volgende ochtend met elkaar op pad. We gingen op weg naar wat tempels binnen de gate van old town. We gingen bij 3 tempels naar binnen, waar ik achterin ging zitten om naar de locals te kijken, die daar hun ritueel af legden. Ze knielden neer, bogen naar voren en bidden. Ik vind het altijd erg intrigerend om naar te kijken en het voelt zo piecefull en rustgevend in zo'n tempel. Dit is echt altijd even een momentje voor mezelf en bezinning. Na 1,5 uur gingen we alweer terug naar het hostel, want het was echt bloody hot in Chiang Mai. De rest van de middag chillden en kletsten we aan het zwembad. In de avond struinden we met zijn drieën de gehele nightmarket af die er elke avond is, buiten de gate. We aten bij gezellige foodstallen en we gingen naar een Ladyboyshow, iets wat je ook echt in Chiang Mai gedaan moet hebben! We schoven aan op de eerste rij, overal liepen al ladyboys rond, die het uitgilden naar elkaar en drankjes serveerden. De muziek tetterde uit de speakers, waarna de eerste ladyboy aan een act op het podium begon. Ze waren allen gehuld in verentooien en grote, theatrale pakken en zo waren ook hun acts. Van solo zangeressen tot aan hele groepjes die een dans opvoerden. Net toen ik dacht dat het allemaal een beetje hetzelfde zou zijn, ging het er ineens allemaal wat heftiger aan toe. De ladyboys kwamen het publiek in en betastten, bereden en kusten random mannen. Eentje werd het podium op getrokken, waar een act op werd uitgevoerd, waar het publiek het op uit joelde! Buiten maakten we nog wat hilarische foto's met de ladyboys, waarna we met een grote glimlach terug gingen naar het hostel.

De volgende ochtend werd ik om 8.00 uur opgehaald door een minivan van Elephant Nature Park. Met een leuke groep mensen gingen we op pad en in de minivan kregen we een video te zien over hoe met de olifanten om te gaan. Ook kregen we situaties te zien, waarin olifanten misbruikt worden en van waaruit Elephant Nature Park de gerescuede olifanten krijgt. Ik moest echt bijna huilen van de tragische beelden. Olifanten die in circussen werken of gebruikt worden voor ritjes met toeristen op hun rug. Het ergste om te zien was hoe ze hiervoor getraind of eigenlijk gedwongen worden. Ze zitten dag in dag uit vastgeketend aan touwen en kettingen, worden gedwongen rondje om een paal te lopen en hebben overal diepe wonden van de kettingen. Ze kunnen geen kant op. Daarnaast hebben olifanten, net als mensen, emoties en raken zwaar gestresst, wat zichtbaar is aan hun gedragingen. Anyway, denk na voordat je op de rug van een olifant klimt of naar een olifantenverblijf of circus wilt gaan. Helaas worden olifanten nog steeds elke dag misbruikt en overlijden aan deze gevolgen. Elephant Nature Parc verricht echt waanzinnig werk! Naast de zorg voor olifanten, vangen ze ook 500 honden en 150 katten op en ook nog buffalo's en varkens. We kwamen aan op een groot uitgestrekt park, met een grote lodge in het midden, waarin we ontvangen werden. De olifanten stonden al hongerig op ons te wachten, die we gelijk stukken meloen mochten voeren. Gretig pakten ze met hun slurf de stukken meloen uit onze handen en stopten het daarmee in hun mond. De dag kon niet beter beginnen, wat een toffe ervaring! We vertrokken richting het uitgestrekte park en liepen naar een olifant, die alleen naast een boom stond. Door het misbruik was haar enkel gebroken en doordat dit niet verzorgd is, is dit scheef terug gegroeid en loopt ze op de zijkant van haar voet. Erg triest om te zien! We mochten haar aaien, haar huid voelde erg apart aan! We liepen door naar een volgende olifant, die al ouder dan 60 jaar was en nog naar eentje die al 85 jaar was. Olifanten kunnen net zo oud worden als mensen. In Elephant Nature Parc leven 70 olifanten, waarvan maar 7 mannetjes, die apart staan van de vrouwtjes. We mochten nog een olifant voeden met stukken fruit en groenten, waarna we door liepen naar een afgeschermd verblijf, waar een baby olifantje van 2 weken oud rond liep. Het verblijf was afgeschermd door grote betonnen palen met ruimte ertussen. Terwijl we hier tussendoor stonden te kijken, wandelde het baby olifantje er vrolijk tussendoor. We moesten allemaal gauw achteruit, omdat de kleintjes hun eigen krachten nog niet kennen. Tegelijkertijd brak er complete paniek uit binnen het verblijf. De grote olifanten begonnen te schreeuwen en tegen het hek aan te duwen. Van buitenaf kwamen er 3 grote olifanten met een rot gang aanstormd, die we nog net konden ontwijken door het op een rennen te zetten. Van binnenuit begonnen de olifanten aan het kleintje te trekken en van buitenaf te duwen. Geshockeerd stond ik alles te aanschouwen, maar ook met een grote glimlach, omdat olifanten zo ontzettend beschermend zijn. Naast een moeder heeft een baby olifant verschillende nanny's, die voor hem zorgen. We keken nog bij een andere olifant, waarna we gingen lunchen.

Na de lunch liepen we naar het water, waar 5 grote en een klein olifantje aan het badderen waren. Ze stonden al te toeteren en te grommen toen we aankwamen. Door te grommen communiceren ze met elkaar. Toeteren betekent dat ze geïrriteerd zijn en onze geweldig leuke gids Koi wist niet precies wat er aan de hand was, omdat we net aan kwamen. Het leek erop dat de olifanten water uit wilden, maar de rangers ze terug drongen om ons te beschermen. Ik dacht, laat ze er lekker uitgaan, wij gaan wel weg. We keken nog even toe hoe ze aan het badderen waren, waarna ze op hun gemakje met zijn allen het water uit kwamen waggelen. Weer zo'n unieke beleving om dit van zo dichtbij te zien! We keken bij nog een groepje olifanten die net het water uitkwamen, waarna we een break hadden in de lodge. Na een powernap op een bank, werd ik wakker geschud door mijn groep. We gingen terug naar het water om een olifant te gaan badderen! Er kwam er eentje op haar gemakje aan gelopen en liep gelijk doelbewust op de truck af en pikte een stuk fruit. Ze ging in het water klaar staan, terwijl ze een bucket met groenten en fruit stond leeg te eten. We gooiden haar met de hele groep tegelijk nat met buckets die we vulden in de rivier. We hadden de grootste lol met elkaar en met een grote glimlach gooide ik de ene na de andere emmer over haar rug heen. Ze genoot hier zichtbaar van and so did I! We hielden het zelf ook niet droog en kleedden ons hierna om, waarna de minivan ons terug bracht naar onze hostels.

Met Chloe, Jesslyn, Eva en Alice ging ik eten, waarna we bier kochten bij de 7-eleven om dit in het hostel gezellig op te drinken. Tom en Marc sloten bij ons aan en met zijn allen sprongen we een tuktuk in om ons bij Zoë in Yellow, the place to be in Chiang Mai, af te laten zetten. Toen de stroom, na een fiks tropisch regenbuitje, weer aanging, dansten we our asses off op de dansvloer! We hadden de tijd van ons leven en toen de tent sloot, verplaatsten we ons naar Spicy, die nog een half uur open was. We propten ons hierna met zijn zessen in een veel te kleine tuktuk, die eigenlijk niet met ons allemaal wilde vertrekken, maar uiteindelijk toch maar eieren voor zijn geld koos.

Ik boekte de volgende ochtend een cookingcourse, die ik vervolgens weer annuleerde, omdat ik te brak was. De rest van de dag deden Chloe, Jesslyn en ik niets anders dan chillen bij het zwembad. Ik zocht nog wat dingen uit, boekte wat hostels en vluchten en Connor, die terug was gekomen van Pai, boekte dezelfde vluchten, waardoor we onze reis gezellig samen zouden voortzetten! Met Chloe, Jesslyn en Eva at ik bij een Mexicaan en hierna dook in voldaan mijn privékamer in, die ik al voor de derde nacht op rij had geboekt. Ik sliep al weken op dorms, wat me prima beviel, maar bijna elke backpacker komt tijdens zijn reis op een punt dat je dorms, schuddende bedden en herrie zat bent en even een paar nachten tot rust wilt komen!

De volgende ochtend stond Connor al op me te wachten bij de receptie om 6.00 uur. We gingen een lange reisdag tegemoet. Van tuktuk naar twee vluchten, een busreis, een ferry en nog een taxi, waarna we in ons hostel op Koh Phangan aankwamen!

Hierover in mijn volgende blog meer, want inmiddels was ik in het zuiden aan beland!

Ik ga nu lekker met mezelf naar de Zwaluwhoeve, want verzin eens een betere plek om nog even lekker weg te zijn van alles en iedereen..!?

Liefs, Ella

Borneo, van Kota Kinabalu tot aan Mount Kinabalu

Lieve vrienden,

Inmiddels heb ik alweer een hoop leuke mensen en plekken gedag gezegd en Borneo ingeruild voor Thailand. Ik ben vandaar in Chiang Mai aangekomen. Dus een mooi moment om op mijn laatste periode in Borneo terug te blikken. Borneo is 1 van mijn highlights van al mijn reizen tot zover. Het was qua backpackers niet zo druk, maar dat vond ik eigenlijk ook wel even fijn. De mensen die je dan ontmoet, trekken ook heel snel naar elkaar toe. Ik heb een hoop leuke mensen ontmoet en ook weer opnieuw gezien!

Na Mulu vloog ik samen met Laury naar Kota Kinabalu. Ik wilde daar vandaan graag Mount Kinabalu beklimmen, maar de klim was helaas niet beschikbaar. We hadden een gezellige avond in een karaoke bar, met de foute Duitser Flo en we zongen de longen uit ons lijf op de Spice Girls en de Titanic.

Omdat de steden in Borneo niet zo spannend zijn, pakten we de volgende ochtend alweer een taxi naar het busstation, waar op de vroege ochtend gelijk 10 man om ons heen stonden te gillen om bustickets te verkopen en er 1 met de backpack van Laury vandoor ging. Hierrr met dat ding en we bepalen zelf waar we onze tickets kopen en nog met korting ook! We pakten een 6 uur durende rit naar Sandakan en uiteraard werden we weer 8 kilometer buiten het centrum afgedropt, waardoor we weer een taxi moesten pakken. Typisch Azie! We kwamen weer in een schrale stad uit, waar we een nog schralere markt bezochten. Het enige leuke aan Sandakan was de 2 uur durende massage en facial, die we onszelf gunden.

De volgende ochtend vertrok ik zonder Laury naar Sepilok. Laury wilde hier niet naartoe en ik wilde dit niet missen. Ik pakte de bus en het was gelijk gezellig met een groep oudere Australiers en een koppel uit Spanje/Japan. Met Victor en zijn vriendin bracht ik de rest van de ochtend super leuk door. We gingen naar het Orang Oetan Rehibilitation centre, waar de Orang Oetans om 10.00 uur gevoerd zouden worden. Helaas kwam op de grote stapel bananen alleen een tweetal eekhoorntjes af, die een banaan pikten en gauw de boom in renden. We liepen verder het park door over een brug, waar we even later toch nog een baby Orang Oetan zagen! Hij steelde de show vlak voor de brug door wat poses aan te nemenen steeds dichterbij te komen. Hij pakte de reling van de brug beet en we moesten allemaal naar achteren, maar een Amerikaanse vrouw besloot zijn hand beet te pakken, waarop de ranger helemaal flipte en op haar af remde. Behalve dat ze agressief kunnen worden, kun je ook gemakkelijk ziektes op ze overbrengen. Hij zat op de brug en liep aan de hand van een ranger mee van ons weg. Op de terugweg zagen we nog een kleintje hoog in deboom zitten, die duidelijk niet geamuseerd was van ons gezelschap. Hij zat takken er te breken en naar beneden te smijten. Het leuke aan Sepilok was, dat ik hier weer een hele andere ervaring had met de kleintjes, dan in Kuching, waar wel een grote groep OrangOetans op het voedingsprogramma af kwam. Met Victor en zijn vriendin liep ik door naar center voor Sunbears, wat naast het center voor de Orang Oetans lag. We hadden al gehoord dat de kans klein is dat je ze ziet, maar wij hadden geluk! Toen we aan kwamen lopen op een hoge brug, die over het park liep, zagen we gelijk twee jonge sunbears zitten. Ze waren net gevoed. De sunbear is de kleinste beer ter wereld. Ze liepen rustig rond te snuffelen, terwijl een ranger vertelde dat ze beren vaak als huisdier worden gehouden en als de mensen ze niet meer aan kunnen als ze groter worden, worden ze in een kooi gestopt. De moeders worden dood geschoten om de kleintjes te kunnen vangen en op de zwarte markt te verkopen. De beren in het park zijn te zien met verschillende littekens door de kooien. Verderop konden we vanaf de brug zien hoe een volwassen sunbear op zijn gemakje in de boom zat en het schors zat los te trekken en op te eten. Echt zo bijzonder om dit van zo dichtbij mee te mogen maken! Even later ging het keihard regenen en de ranger vertelde dat we echt lucky waren, want de beren zijn dol op regen en worden dan super actief. De beer in de boom gooide helemaal happy zijn hoofd in zijn nek en deed zijn mond open. De rest van de beren renden rond, stoeiden met elkaar, klommen de bomen in en weer naar beneden. Er waren er ineens een stuk of 12 te zien, echt geweldig!

Ik had geregeld dat ik hierna opgepikt zou worden voor de tour over de Kinabatanganriver, die ik samen met Laury had geboekt. Een paar uur en een bumpy ride verder kwamen we aan in Billit, midden in de jungle. We hadden voorweinig geld een nieuwe, luxe lodge, direct aan de rivier, voor de komende 2 nachten. Een houten lodge op palen, met een hoop chille plekken. Na de thee gingen we een afternoon cruise doen. We stapten met een leuke groep de boot in en we zagen al gauw een hoop Probiscus monkeys (grote neus apen, zie google)in de bomenzitten, de mannetjes heel groot, met een grote harem kleinere vrouwtjes en baby's om zich heen. We zagen ook Makaak apen, een slang, een hoop kleurrijke vogeltjes,adelaars, uilen en neushoornvogels. We hadden een geweldigdinerin de lodge, waarna we ons opmaakten voor de nightwalk door de jungle achter de lodge. Onze hilarische gids Aloivertelde ons over krekels, spinnen, kikkers met de Nederlandse woorden, maar op 1 vogel na, zagen we niks. De tocht werd toch nog spannend, omdat de gids een olifanten afdruk zag. Hij scheen met zijn zaklamp rond en hij hoorde hem eten. Hij zei dat we snel weg moesten wezen, want hij was op 150 meter afstand van ons en gevaarlijk! Aloi zette het zelf op een rennen, dus ik rende in snelle pas op nog geen meter van hem vandaan achter hem aan. Terug bij de lodge scheen hij nog over een meer om olifanten te spotten, maar helaas. Ze laten zich meer zien in het fruitseizoen rond einde van het jaar.

Om 6.00 uur zaten we alweer in de boot voor de morning cruise om dierente spotten. Het was erg mistig en de apen sliepen nog, waar ik ze geen ongelijk in kon geven. We zagen wat vogels en een grote varaan langs de waterkant. De olifanten en krokodillen hielden zich weer verborgen. Om 7.00 uur zaten we aan het ontbijt en om 9.00 uur gingen we een stukje met de boot om even verder uit te stappen voor een jungle trekking. We waren na gisteren nog met een klein, maar gezellig groepje over. De Belgen Niels en Annelies, een Spanjaard, Laury en ik. De gids Aloi gaf op zijn hilarische manier uitleg over bomen en planten en even verder ophet pad schoot hij zo'n 2 meter terug, omdat hij een slang vlak naast het pad zag. We liepen er voorzichtig voorbij, waardoor ik hem goed kon zien. Hij was niet dodelijk, maar wel giftig. We liepen door tot aan een meer, waar we visjes met brood gingen voeren. Ze sprongen gretig uit het water, waarbij de grote de kleintjes opzij beukten. Toen we net terug wilden gaan, zag een andere gids otters aan komen zwemmen. Hij floot omze telokken en ze kwamen wat dichterbij, maar gingen daarna opzij. Met een verrekijker kon ik ze goed zien dobberen en met hun kopjes boven water zien komen. Op de terugweg door de jungle, sprong Aloi dit keer zo'n 2 meter de lucht in, omdat hij bijna op dezelfde slang ging staan. We moesten voor het beest een omweg dwars door de bush maken. We voeren terug naar de lodge om te lunchen en te relaxen. Toen we aan onze village trekking wilden beginnen, begon het keihard te regenen. Hoe snel en heftig deze tropische buien kunnen starten, zo zijn ze ook zo weer voorbij. Deirdre arriveerde op dat moment in de lodge, waarmee ik tijd in Kuching had doorgebracht. Ook een gezellig Iers stel sloot bij onze groep aan. Met het oude groepje liepen we naar de village, die heel klein was en waar de enige shop gesloten was. Aan hetvoetbalveld, tegenover het lokale schooltje, praatten we over de toeristen die sinds afgelopen maandag vermist zijn. Ze waren vanaf Kudat onderweg naar de eilanden daarboven en het vermoeden van onze gids is dat ze gekidnapt zijn door Filipijnse piraten. Iets wat dezer dagen een serieus probleem is. Het advies is om de eilanden langs de noord en oost kust te vermijden. Ik had in gedachten om na Mount Kinabalu naar Kudat te gaan, iets wat ik nu maar geskipt heb. We liepen terug, kochten een jonge boom, die we even verderop aan de rivier plantten. Aloi moest er eerst wat planten voor slopen, maar onze boom stond, in de keihard grond! Terug in de lodge hadden we een heerlijk diner en ik besloot de nightwalk over te slaan.

Om 6.00 uur zaten we weer in de boot voor de morning cruise. We waren allemaal nogal sceptisch over het spotten van nieuwe dieren en we hadden de krokodillen al opgegeven. Het was weer mistig en de apen sliepen alweer nog. Op een enkeling na, waar Aloi dan weer quasi enthousiast bij stopte en waar wij dan weer grappen over maakten dat we genoeg apen hadden gezien. Stelletje verwende toeristen! We keerden met de boot om toen Aloi ineens de motor in zijn achteruit knalde en uitgilde: BIG ONE! Een grote krokodil lag met zijn bek en ogen wijd open aan de rand van de rivier. We bleven een tijdje stil liggen en het beest sprong ineens op en nam een sprint het water in. We maakten allemaal een sprongetjevan geluk en schrik tegelijk. We konden ons geluk niet op, want even later lag er nog een hele grote achter een boomstam, maar tegen de tijd dat ik hem ontdekte, ging hij nethet water in en zag ik zijn rug achter het water verdwijnen. Na het ontbijt stapten we in de minivan die ons terug bracht. Laury stapte halverwege over op een bus, terug naar Kota Kinabalu, dus ik zei haar na, 1,5 week samen te hebben gereisd, gedag. Ik reed terug naar Sandakan en stuiterde door de minivan heen, omdat ik weer eens een driver had die niet normaal kon rijden. Ik ging terug naar het hostel waar we eerder verbleven en plofte daarna op een strandbedje neer op de 13e verdieping van het luxe hotel Four Points by Sheraton, waar een infinitypool was. Ik facetimede daar met Mike en deed verder vrij weinig dan relaxen. Die avond had ik de hele dorm lekker voor mijzelf!

De volgende ochtend liet ik me door de taxi afzetten bij het busstation, waar de bus pas een uur later vertrok, in plaats van mijn geplande tijd om 11.00 uur, zoals het hostel beloofde. Lang leve de kloppende informatievoorziening in Azie, ik houd ervan! Ik blijf me toch verbazen hier. Terwijl ik uit mijn hempje zat te zweten, zag ik een kerel langs lopen in een leren jasje. Ik pakte een bumpy ride richting Kota Kinabalu en ik liep me afzetten bij Kinabalu Parc en door een taxi bij Jungle Jack. Ik kwam aan bij een plek tegen de berg aan, langs de weg. Jack heeft een mooie basic plek uitgebouwd, voornamelijk uit containers. Ik las op een bord dat ze over 2 uur terug zouden zijn, dus ik holp mezelf aan thee. De hele plek zag er nogal creepy uit, door de wolken die er doorheen dreven. Even later bleek er toch iemand te zijn en in de dorm lagen al 3 mannen te chillen. Een van de jongens van Jack nam ons mee voor diner en toen we terug kwamen, arriveerde Craig net, de maat van Mike, die 4 maanden samen gereisd hebben. Ik gaf hem een dikke knuffel, super leuk om hem weer te zien! We hadden gepland om samen de uitdaging aan te gaan om de berg te gaan beklimmen. In de open lucht, super creatief opgebouwde keuken, kletsten we de rest van de avond.

Om 5.00 uur werd ik al wakker met een zenuwachtig gevoel in mijn buik voor de klim de Mount Kinabalu op. Tas inpakken, warme kleding, muts, handschoenen, want op de top kon het weleens -5 zijn. Craig, Lalit, Francois en ik stapten met onze gids Eddy in de minivan om 9.00 uur. We werden in Kinabalu Parc aan het begin van de trail afgezet. Ik wist dat het zwaar zou gaan worden, maar je hierop voorbereiden was niet echt een optie. Het is ook niet echt op papier te beschrijven hoe het echt is geweest en al zeker niet in kilometers uit te drukken. We klommen deze dag 6 kilometer omhoog. Het was alleen maar klimmen, alleen maar omhoog, trappen op, rotsen op, soms een wat vlakker stuk en dan weer trappen, rotsen, stijl omhoog. We liepen door de jungle en zagen nog niet veel van de piek. Bij elke kilometer was een checkpoint, waar we zo'n 5 a 10 minuten uitrusten en dan direct weer door gingen om onze spieren niet koud te laten worden. Tijdens de eerste kilometer dacht ik even: fucking hell, waar ben ik aan begonnen, maar ik wist zeker: deze top wilde ik bereiken! Toen mijn spieren wat waren opgewarmd, voelde het al snel wat beter. Soms moed verzamelend en soms vol goede moed en enthousiasme klimmend! Na de eerste 3 kilometers wisten we dat we op de helft waren, maar ook dat we nog een heel eind te gaan hadden. De laatste kilometers deden we rustig, want we hadden genoeg tijd over de rest van de middag. Het bizarre aan deze hele klim is dat het de enige weg omhoog is naar de top. We zagen tientallen locals met platen, gasflessen, flessen water en voedsel naar boven ploeteren. Ze krijgen per kilo 10 ringgit (zo'n 2,20 euro) betaald en sommigen lopen met wel 27 kilo omhoog en dezelfde dag weer naar beneden en dit 6 keer per week. Ik zag dat ze het zwaar hadden en had echt met ze te doen. Met grote vierkanten platen liepen ze omhoog om een nieuwe accommodatie op te bouwen. Op 5 juni 2015 is er een aardbeving geweest, wat een hoop veranderd heeft. 18 mensen, waaronder 14 toeristen en 4 gidsen, zijn omgekomen, toen ze die ochtend om 7.00 uur van de top terug naar beneden klommen. Onze gids was voor die dag gevraagd voor een klim. Hij kon niet en de gids die in zijn plaats ging, is omgekomen. De hele weg hebben Craig en ik lopen kletsen en geinen en gek genoeg praatte Francois nog meer dan Craig en ik bij elkaar. Vragen, vragen en nog meer vragen! Met Lalit konden we ontzettend lachen en die hoorde onze verhalen de hele dag maar aan. Na 5 uur kwamen we op zo'n 3300 meter aan, waar we in een grote lodge zouden overnachten. Na het diner, ging ik om 19.00 uur slapen.

Om 1.30 uur ging de wekker om om 2.00 uur te ontbijten en om 2.30 uur zetten we onze klim naar de top voort. Mount Kinabalu heeft de hoogste piek van heel zuid oost Azie. We klommen in het donker weer de rotsen en trappen op, met als enige licht onze hoofdlampen. Mijn benen waren aardig moe van de dag ervoor, maar het ging me beter af dan ik verwachtte. We moesten nog zo'n 700 meter de hoogte in en in 3 uur 3 kilometer klimmen. Na een kilometer wisselden de trappen zich in voor omhoog klimmen met behulp van touwen over de rotsvlakte. In de verte zagen we de hele lucht steeds oranje oplichten van de onweer, wat prachtig was! We stopten ergens achter rotsblokken om op de rotsvlakte te gaan liggen en naar de sterren te kijken. Onderweg had ik al 3 vallende sterren gezien en nu zag ik er nog 3 en ik gilde het iedere keer uit van enthousiasme! Beneden zagen we de stad oplichten en achter ons een spoor van lampjes van de andere klimmers, wat echt super mooi was om te zien, omdat het verder compleet donker was. Ik trok me aan de touwen verder de berg op en zag al een rand, waar het licht begon te worden. We klommen naar de top op zo'n 4069 meter hoogte. We moesten grote, scherpe rotsblokken opklimmen om de top te bereiken, waar we stonden te dringen voor een foto met het bord waarop de hoogte stond aangegeven en de prestatie dat je het bereikt had! We klommen een stukje naar beneden om naar de zonsopgang te kijken. We boften echt met het weer, want het was helemaal helder, waardoor de lucht helemaal rood en oranje oplichtte. Ik zat op een rotsblok en genoot van het uitzicht en de zon die over de rotsvlakte en de pieken heen scheen. Aan de andere kant van de piek zag je een grote schaduw in de lucht verschijnen van de zon die langs de berg heen scheen, wat ik eigenlijk nog magischer vond dan de zonsopgang. We klommen hierna de berg weer af, via de touwen en genietend van het uitzicht dat we nu in het licht vanaf de berg hadden. Alles zag er ineens anders uit. De benen waren nu wel aardig te voelen, omdat naar beneden na de klim nog veel zwaarder is dan de klim omhoog. Halverwege hadden we bij de lodge nog ontbijt en tijd om te rusten. Hierna moesten we de 6 kilometer nog terug naar beneden. Sommige stukken vielen niet mee en de kilometers telden tergend langzaam af, terwijl ik anders stukken naar beneden rende. Craig en ik gingen gezellig kletsend de berg af en Eddy huppelde vrolijk achter ons aan. Rond 14.15 uur kwamen we bij de minivan aan, we hadden nog een lunch en we lieten ons bij de 'hotsprings' afzetten, die niet aan onze verwachtingen voldeden en waar 1000 locals waren en ik de enige vrouw in bikini in een islamitisch land. We aten hierna heerlijk Indiaas en gingen terug naar Jack, waar Craig en ik met Merel en Mike facetimeden. Ik ging heel moe, maar zo voldaan en trots naar bed. Ik ben zo blij dat ik deze berg beklommen heb en trotsdat ik de top bereikt heb!

Ik werd om 6.00 uur al wakker de volgende ochtend en las een berichtje van Jen of ze al kon beginnen met aftellen?De zenuwen bekropen me ineens, nog maar 2,5 week te gaan, wat vliegt de tijd! Met Craig en Lalit pakte ik een minivan terug naar Kota Kinabalu, waarin ik mijn Ipod liet liggen. Deze keer, na het avontuur inPeru, was ik hem echt kwijt. We gingen terug naar het hostel waar ik al met Laury had verbleven.Tijdens een lunch had Craig het geniale idee om naar de bioscoop te gaan, iets wat ik nog nooit in zuid oost Azie had gedaan. We gingen naarde nieuwe Captain America, in een bioscoopmidden in een grote shoppingmall. We gingenlater de deur uit voor sushi, wat een deceptie werd, omdat het restaurant sloot en we eindigden in de KFC. Ik zei de jongens in deavond in de dorm alvast gedag, omdat ik de volgende ochtend vroegeen vlucht had.

Ik stond vanochtend om 4.30 uur naast mijn bed om de taxi te pakken naar deairport van Kota Kinabalu. Na 5 onvergetelijke wekenheb ik Maleisie verlaten. Ik vloog vanochtendnaar Kuala Lumpur, waar ik 5 uur had te killen en waarna iknog een vlucht had naar Thailand. Om16.30 uur kwam ik aan in Chiang Mai. Ik kwam aan in een leuk hostel en ging de deur uit met Robin uit mijn dorm voor diner. We struinden kort de nightmarket af, waarna ik achter de computer dook om jullie van dit verslag te voorzien. En nu duik ik lekker mijn bed in!

Liefs, Ella

Borneo, van Kuching tot aan Mulu

Lieve vrienden,

Maleisie, van Perhentians Kecil tot aan Borneo, Kuching

Lieve vrienden,

Inmiddels ben ik alweer een oceaan overgestoken, overigens nog steeds in Maleisie, maar op het Maleisische gedeelte van het eiland Borneo. Borneo is echt geweldig, maar ik wil eerst nog even terugblikken op mijn laatste dagen op het westerlijke schiereiland van Maleisie. Hierna zal ik mijn eerste indrukken op Borneo met jullie delen. Ik kan nu al niet wachten!

Om 5.00 uur werd ik door Merel uit mijn slaap gerukt in de nachtbus naar Kuala Besut. We waren al aangekomen in Kuala Besut. Om 7.00 uur sprongen we op de speedboot, die ons naar de Perhentians zou brengen. We kozen voor het backpackerstrand Longbeach op Kecil. De speedboat knalde op het water en wij knalden heerlijk mee met een grote glimlach. Vanuit de boot hadden we 1e rang plekken voor de zonsopgang, wat echt geweldig was! Op de een of andere manier beleef ik altijd mijn meest ultieme geluksmomentjes als ik in zo'n boot over het water heen knal en wanneer ik alleen maar luister naar de motor van de boot, het water en geniet van het uitzicht. Ik voel me dan altijd zo intens gelukkig! Het eiland leek in eerste instantie een beetje een tegenvaller, omdat ik gewoon een beetje verziekt ben door alles wat ik al gezien heb en omdat het niet het bountyeiland was wat ik verwacht had. Overigens ben ik nog steeds van mening dat de accommodaties er echt shit zijn. Heel erg basic en best vies en je betaalt er grof geld voor in vergelijking met wat je op andere plekken betaalt. We installeerden ons in een dorm met 30 bedden in het Panorama hostel. De eilanden zijn vooral erg gericht op duiken, maar wij kwamen om heerlijk te relaxen om op vakantie te gaan van onze reis, want geloof het of niet, we waren echt heel moe! De rest van de dag vertoefden we lekker op het strand en bij Oh La La hadden we een heerlijk diner en dronken we cocktails. We verplaatsen ons naar een bar op het strand waar een vuur show werd gegeven. We schoven bij twee Britse meiden aan, die we al kenden uit de dorm, aan de knusse lage tafeltjes met een kaarsje erop en we leerden Marjolein daar kennen. We sloten de avond heerlijk af met cocktails.

We zaten met Marjolein, Pia, Tegan en Becca aan het ontbijt, die allemaal een snorkeltrip hadden geboekt, die over 15 minuten zou starten. Merel en ik wisten niet hoe gauw we onze spullen moesten pakken en bij ze aan moesten sluiten! Met een leuke groep meiden en drie locale jongens stapten we op een boot. We stopten op een eerste spot om grote schildpadden te spotten en ik zag er al gauw een aantal op de bodem liggen. Helaas vond een jongen het nodig om naar de bodem te zwemmen en het arme beest aan te raken, maar het gaf mij wel een van mijn mooiste ervaringen ooit. De schildpad zwom vlak voor me naar het wateroppervlakte toe en weer naar beneden, en weer omhoog en naar beneden. Ik zwom vlak achter hem, dus ik kon hem precies vanaf een afstandje, uiteraard zonder aan te raken, volgen! We hadden een geweldige gids, die de volgende spot oversloeg, zodat we niet weer met 30 mensen in het water lagen te dobberen rond een paar beesten. We voeren door naar de derde spot, waar we met haaien konden zwemmen. Ik zwom in mijn eentje een andere kant op en ik zag er al gauw eentje recht onder mij zwemmen. Ik sprong bijna uit elkaar van geluk en ik besloot de haai een tijdje te volgen! Totdat ik mijn neus op een mega kwal stootte, die ik nog net kon ontwijken! Toen ik weer met mijn hoofd onder water dook.. weg haai.. Overigens dacht ik dat de haaien niet gevaarlijk waren, want waarom zouden ze ons anders het water in laten? De gids vertelde later doodleuk dat we ze niet mochten volgen, want dan kun je ze gaan irriteren.. Oops.. De rest van de groep had er nog geen een gezien en ik zag na een tijdje een tweede haai onder me zwemmen! Ik riep de rest van de groep, die met een rotvaart aan kwamen zwemmen.. weg haai.. Verder zag ik nog een hele grote schol zwaardvissen en allerlei mooie kleinere visjes in allerlei kleuren. Toen ik inmiddels de boot weer was opgeklimd, vertelde de gids dat er aan de andere kant van de boot een groep haaien zwom. Ik waagde nog een sprongetje en zag een haai zwemmen met een hele kleine baby, die boven haar vin sychroom mee zwom. Echt prachtig om te zien! We voeren terug naar de tweede spot, waar we te water werden gelaten met een stuk brood in onze handen. Geen idee wat er ging gebeuren, maar toen ik mijn hoofd in het water stak, werd ik compleet omsingeld door honderden gretig happende vissen. Ik hield het brood net iets boven water en ze sprongen allemaal op. Ze zwommen letterlijk slechts enkele milimeters bij mijn gezicht vandaan. Echt heel tof was dat! Ze hadden weer prachtige kleuren en vormen en we zagen een hoop koraal en anemonen. Bij een lokaal restaurant werden we gedropt om heerlijk te lunchen, waarna we nog een keer terug voeren naar de schildpadden spot. Dit keer waren we de enige boot daar en we konden de schildpadden eerst niet onderscheiden van rotsen. Toen iedereen weer op de boot zat en ik het water in sprong, zodat Merel wat foto's van me kon maken, was de bodem van de zee veel helderder en zag ik ineens nog een schildpad, maar dit keer veel beter! Hij kroop op zijn gemakje over de bodem, zoekend naar eten en nam af en toe een hap. Echt zo bijzonder ook weer! We stopten als laatste bij een verlaten strandje, waar we snorkelend naartoe zwommen. We zagen heel veel verschillende kleurige visjes, koraal en paarse anemonen. We zagen uit een anemoon heel veel verschillende nemo's zwemmen, precies zoals in de animatiefilm! Met de groep sloten we af met een cocktail bij Oh La La. We kwamen Mike, Craig, Marian en Olive weer tegen bij de bar en zij sloten gezellig aan. We gingen met een groepje door naar de Beach Bar, waar we onze flessen vodka konden opdrinken. We belandden dansend op de dansvloer van zand met een hele groep locals, waar ik Mike versierde en andersom. We bleken elkaar al een paar dagen leuk te vinden, maar we hadden het nog niet echt aan elkaar laten merken.

De volgende ochtend werd ik door Merel uit mijn slaap gerukt, omdat ze een massive spider op de wc had gespot! Ik wist werkelijkwaar niet wat ik zag toen ik om een hoekje durfde te kijken. Toen ik twee Britse meiden erover informeerde, stonden ze net zo hard naast me te springen als ik. De staf kwam op dat moment om de wc schoon te maken en we verzochten hem om de spin te verwijderen. Hij spoelde hem weg en ging er met zijn platvoeten in zijn flipflop bovenop staan. Hij bleef maar rond spoelen met de slang en had geen idee, totdat een van de Britse meiden gilde: IT'S UNDER YOUR FOOOOTTTT!!!! Het beest was al gekild en werd genadeloos door het putje gespoeld. Met Merel en Mike chillde ik de rest van de dag op het strand. Dit was Merel en mijn laatste dag samen alweer helaas. De barren waren deze avond allemaal dicht. Er gingen geruchten rond over een full moon party. De politie kwam het eiland de hele avond controleren. Het hele eiland heeft eigenlijk geen vergunning om alcohol te verkopen.

De volgende ochtend vroeg zwaaide ik Merel uit op de pier. Merel, nieuwe vriendin, als je dit leest: we hebben bijna 2 weken samen gereisd en ik heb echt een geweldige tijd met je gehad, je bent echt een topper, ik heb super veel met je gelachen en non stop heerlijk met je kunnen kletsen, ik hoop dat ik je in Nederland gauw weer zie! Ik zocht Mike hierna op. Zijn vrienden hadden het eiland ook deze ochtend verlaten en we hadden besloten om samen nog lekker 3 dagen op dit heerlijke eiland te blijven. We verruilden onze dorms voor een bungalow bij Panorama en de rest van de dag deden we niet zoveel, omdat Mike allerlei klachten en vreemde plekken op zijn lijf had. Eind van de middag ben ik alleen nog even naar het strand gegaan, maar ik met Pia wat heb zitten drinken en we daarna met zijn drieen aten.

Mike en ik moesten helaas de volgende dag onze bungalow weer verlaten, het eiland was erg vol geboekt. We boekten een fijne bungalow bij Madahari. Mike was nog steeds ziek, dus ik zocht Jose en Rachel op het strand op, die ik al van Penang kende. We deden de hele dag niet anders dan lekker relaxen, ik ging tussendoor nog even bij Mike langs, en ik sloot weer bij de meiden aan om naar de andere kant van het eiland, naar een ander strand te lopen voor de sunset. Hier was ik een paar dagen geleden ook al geweest en toen heb ik een adembenemende sunset gezien. Deze avond was het er te bewolkt voor. We aten wel lekker direct aan het strand, ook met Pia en Charlot, waarna ik lekker naast Mike kroop om lekker series te kijken in bed!

De volgende ochtend moesten we weer verhuizen. Ik stootte met mijn verstrooide hoofd twee kapjes van mijn tenen en een hele nagel eraf. Heerlijk als je omringd ben door alleen maar zand en zout water! Het arme schaap dook zijn bedje weer in en ik ging weer bij Jose en Rachel op het strand chillen. We kochten een fles rum monkey, een lokaal drankje en hadden en sloten onze laatste middag met elkaar gezellig af. Met Mike en de meiden ging ik voor een diner en ik at een barracuda (Ang en Ralph, lees: echt? leeft hij nog?) en de Beach Bar, was na alle politiecontroles, eindelijk weer open! We hadden sloten de avond super gezellig af met cocktails aan de kleine tafeltjes op het strand.

Om 8.00 uur stapte ik met Mike op de boot terug naar Kuala Besut. Ik had om 14.20 uur een vlucht naar Kuching. Mike zou de nachtbus naar Kuala Lumpur gaan boeken. Hij besloot met mij in de minivan te stappen naar Kota Bhura te stappen en ook per vliegtuig te gaan. Zo konden we fijn nog wat tijd samen doorbrengen, want we waren er nog lang niet aan toe om al afscheid te nemen. We hadden nog een fijne tijd in de minivan en op de airport. We hadden echt super fijne dagen samen gehad, dus afscheid nemen viel helemaal niet mee. Mike werd er door een oude man op aangesproken dat kussen in het openbaar niet toegestaan is.. Oops.. Ik had een goede vlucht naar Kuching, in het vliegtuig was ik de enige local en ik voelde me nu een echt reiziger! Op de airport kwam ik slechts 1 blanke jongen tegen en ik pakte in mijn eentje een taxi naar Singghasana, mijn hostel. Ik dumpte mijn spullen op mijn dorm en ging een rondje lopen door de stad en lekker aan de rivier eten. Op de dorm leerde ik al gauw weer nieuwe reismaatjes, Deirdre en Adele, kennen.

Ik kwam er al gauw achter dat er in Borneo echt niet veel backpackers zijn, het hostel is praktisch leeg en de mensen die er zijn, dat is in verhouding nog veel. Met Deirdre en Adele pakte ik de volgende middag de lokale bus richting Semenggoh Nature Reserve, waar Orang Oetangs in het semi-wild leven. In de bus leerde ik mijn nieuwe reismaatje Laury, uit Canada, kennen. We kwamen in het park uit in een kleine tuin en we zagen al gauw een vrouwtjes Orang Oetang en een kleintje slingeren. Ze zouden bijna gevoerd worden. Ze slingerden rond tussen de bomen en aan de touwen en af en toe namen ze even een pose richting ons aan, ze waren zich er duidelijk bewust van dat wij naar ze keken. Het vrouwtje klom uit de boom naar beneden en we moesten allemaal gauw achteruit lopen, voor onze eigen veiligheid. Even later kwam ze recht voor ons zitten, op de brug waarop we stonden, om op haar gemakje haar fruit te gaan zitten eten. Uit de jungle hoorde ik ineens een zwaar geritsel komen. Een enorme Orang Oetang kwamen door de bomen aangeslingerd. De rangers waarschuwden ons gelijk voor hem. We moesten ten alle tijde op onze hoede zijn, stil zijn en geen foto's met flits maken, want ze hadden totaal geen controle over hem. Hij kwam recht voor ons fruit eten en keek ons aan. Wat een avontuur, wat een spanning! Bij elke beweging die hij maakte, sprongen we weer een stukje naar achteren. We keken nog op een andere plek, waar we nog een hele kleine baby en een grote zagen. In de avond at ik met Deirdre, Adele en Laury aan de waterfront.

Om 8.00 uur zaten we alweer met zijn vieren in de lokale bus richting Bako National Park. We stapten in een speedboot, die ons stuiterend over het water naar de ingang van het park bracht. Weer zo'n geluksmomentje, met uitzicht op lokale vissersbootjes! We liepen een eerste trail richting T Paku, waar we apen konden zien. We zagen geen apen, maar we kwamen wel uit op een verlaten strandje, in een baaitje, echt prachtig! Laury en ik hiketen samen terug, omdat wij samen nog een trail wilden doen. De Zweedse Albin sloot bij ons aan. Met Laury lag ik al de hele tijd helemaal krom van het lachen door onze miscommunicaties. Toen ik zei tegen Laury: I think I can smell your food, waarmee ik de lunch in haar tas bedoelde, dacht zij dat ik bedoelde dat ik haar voeten rook. Albin was een prachtige aanvulling op ons. We vervolgden onze route naar de K. Pandan Kecil trail, richting de rotsformaties. Toen Laury en ik het hierover hadden, vroeg Albin zich hardop af over welke rotsformaties we het toch hadden? We konden niet stoppen met grappen over dat: Albin is just following us!! En toen Laury zich afvroeg wat een coffee in Zweden kost, snapte Albin maar niet waarom Laury interesse had in een prijs van een copy in Zweden!? We klommen een stuk omhoog en kwamen bovenop een berg uit. We vervolgden onze hike door de bush en over houten vlonders. We zagen een aap gauw weg schieten. We kwamen uiteindelijk bovenop een klif uit, boven een prachtig verlaten strand, met aan beide kanten de rotsformaties. We konden het natuurlijk weer niet laten om achter het bord no entry te verschijnen voor wat hilarische foto's. Albin verliet ons halverwege de hike terug en toen we terug naar beneden klommen, hoorde Laury wat ritselen in de bosjes. Ons geduld werd beloond, we zagen een echte neusaap, niet ver bij ons vandaan! Een aap met een gigantische neus en een spierwitte staart! Hij zag ons ook en klom gauw de boom in. We konden hem zo'n 30 minuten volgen, hoe hij van boom naar boom sprong, zat te eten, te chillen en hoe hij een super grappig geluid maakte. Een beetje als een koe, maar dan anders. Wat een ultiem geluksmoment was dit, we voelden ons zo lucky!! We liepen terug naar de boot en naast de brug zagen we nog een stuk op 10 Makaak apen! Zwarte apen met een zilver gezicht. Eentje had een oranje baby, die heel cute aan zijn moeder hing en op haar klim en nieuwsgierig om zich heen keek. We pakten de boot en de bus terug en we gingen in de avond heerlijke sushi eten met Adele ook. Met Laury sloot ik de avond af in een bar met 3 andere backpackers en drankspelletjes.

Tot zover het laatste gedeelte van west Maleisie en alvast een voorproefje van Sarawak, het westen van Borneo. Ik weet zeker dat ik verder een geweldige tijd ga beleven en dat Borneo 1 van de hoogtepunten van al mijn reizen zal zijn! Heel misschien komt Mike me nog een weekje vergezellen in Sabah, het oosten van Borneo. Ik wacht in spanning af!

Liefs, Ella

Maleisie, van Kuala Lumpur tot aan Penang

Lieve vrienden,

Vanmiddag ben ik aangekomen in Kuching, op Borneo. Ik heb de laatste tijd erg weinig tijd gehad om op alle lieve berichtjes en appjes te reageren, maar dat lijkt me alleen maar een goed teken, want ik heb het hier onwijs goed naar mijn zin. Heerlijk om even uit de Nederlandse rush te zijn en mijn telefoon gewoon eens 5 hele dagen niet aan te raken. Ik heb het westelijke gedeelte van Maleisie inmiddels dus verlaten, dus hoog tijd om daar even op terug te blikken.

Op donderdag 7 april vloog ik van Siem Reap, Cambodia, naar Kuala Lumpur, Maleisie. Een klein beetje onwennig kwam ik in het Reggae Mansion hostel aan, omdat ik nu voor het eerst echt alleen begon. Ik had echt een fantastisch bed in een dorm met 24 bedden, maar een eigen hokje met een gordijntje ervoor, waarin ik alles kwijt kon! Ik leerde gelijk een leuke groep mensen kennen, waarmee ik ging eten en cocktails ging drinken op een rooftopbar, waar vandaan we over heel Kuala Lumpur uit konden kijken!

De volgende dag heb ik de hop on hop of bus gepakt om KL te verkennen. De sloeg aardig wat stops over, om bij de bekende Petronas Towers uit te stappen. Verder dan de grote shoppingmal kwam ik niet, want ik kon pas eind van de middag de Towers op, dus kocht ik een kaartje voor de volgende ochtend. Het national museum en het Royal Palace waren oke, maar dit soort dingen zijn dan ook niet echt mijn ding. De butterfly farm daarentegen was echt ontzettend leuk om rond te kijken! Ik werd omgeven door kleurrijke vlinders in een prachtige tuin. Ik raakte een beetje in shock toen ik in een ruimte met opgezette spinnen (lees: tarantula's) belandde, waaronder de plaats stond aangegeven waar ze leven. De Cameron Highlands, mijn volgende stop... Mijn grootste doel van deze dag was om het bird park te bezoeken, maar helaas bleek ik slechts 7 ringgit te kort te komen en een lieve glimlach en smeken mocht niet baten. Nog even een bliksembezoek aan de Central Market, allemaal leuke, gezellige kraampjes en eettentje, binnen in een gebouw. Toen ik in de dorm op de banken lag te chillen en te kletsen, leerde ik Merel kennen. Toen nog niet wetende dat we dikke vriendinnen zouden worden en dat we iedereen verbaasden als we vertelden dat we elkaar pas net kenden en geen vriendinnen van thuis waren. Ook Arne, die ik al kende van Cambodja, was aangekomen en samen met de Duitse Swia en Hanna doken we met zijn allen de rooftopbar van Reggae Mansion op in de avond.

Samen met Merel ging ik de volgende dag KL verder verkennen. Merel fungeerde vanaf dat moment als een soort van moeder voor mij, want als zij er niet was geweest, weet ik niet of ik nog helemaal heel was geweest. Ik ben er namelijk nog steeds niet aan gewend dat hier links gereden wordt, dus ik kijk nog steeds de verkeerde kant op als ik oversteek. En dan denk ik: er komt niks aan, lopen maar! En dan komt er aan de andere kant een hele stoet met verkeer aan. Zo is het ook met voorbijgangers nog steeds erg verwarrend voor me. Ik wil ze nog steeds allemaal rechts passeren, terwijl zij me maar rechts tegemoet blijven komen. Oh ja, links lopen..! Ik ging deze ochtend de Petronas Towers op en had een gigantisch uitzicht over de hele stad. Met Merel ging ik lekker het terras op en daarna pakten we de metro naar de Batu Caves. We klommen een gigantische trap op en kwam in twee caves uit. Leuk om te zien, maar niet heel bijzonder. Mijn highlight waren de aapjes die op de terugweg op de trap aan het spelen waren en die constant op zoek waren naar welke spullen ze konden stelen. De aapjes zijn hier aardig agressief. We keken in een Hindoe tempel toe hoe de Hindoe's deze kwamen bezoeken en hun ritueel aflegden. Heel bijzonders om te zien. 's Avonds bezochten we nog de nightmarket, waarna we weer met een leuke groep op onze eigen rooftopbar belandden. Met zijn allen gingen we door naar Pubstreet, waar we in een nogal foute club belandden, maar waar we de avond van ons leven hadden en waar ik werd versierd door de 23-jarige Australier Paddy.

Merel en ik vertrokken de volgende middag na een luie ochtend richting Chinatown om even lekker te shoppen. We lagen helemaal dubbel om de verschrikkelijke selfiesticks die we gekocht hadden en op elke foto die ermee gemaakt is, staan we er gierend van het lachen op. In de Central Market aten we een kleffe lokale maaltijd en de rest van de avond chillden we lekker in onze dorm, samen met Arne en Paddy.

Het was tijd om onze backpacks weer in te pakken en deze geweldige stad te verlaten. Merel en ik besloten samen verder te reizen en samen pakten we de metro en de bus naar Tana Ratah, wat in de Cameron Highlands ligt. We vonden een heerlijk hostel en we aten bij een Nederlands restaurant de lekkerste eendenborstfilet ever! De volgende ochtend gingen we al vroeg op pad met onze hele dorm. We boekten geen tour, maar besloten zelf een trail te gaan lopen door de Highlands. We begonnen onze hike langs een klein dorpje, waarna we al snel de forest in gingen en omhoog begonnen te klimmen door de gladde modders, onder takken door en over boomstammen heen. Ik raakte al snel achterop samen met Iris. De mannen renden liever omhoog en wij kletsten liever tijdens het lopen. Het was een flinke en glibberige hike omhoog, waarbij we via touwen over bomen omhoog moesten klimmen. Op de top klommen we een uitkijktoren in en vanaf daar weer via een geasfalteerde weg richting de theevelden, waar de Cameron Highlands om bekend staan. We liepen met een super gezellige groep en wat dansjes en liedjes onderweg maakte de sfeer geweldig! We liepen onder bananenbomen door en langs aardbeienfarms. Uiteindelijk kwamen we bij de theevelden uit, waar we vanaf de weg helemaal over konden uitkijken. Prachtig helder groen lag het erbij en met allerlei smalle paadjes er tussendoor. Een theeveld zijn we een stuk ingelopen en aan het einde van de route aten we bij een restaurant zonder menukaart. Eten wat de pot schaft, heerlijk!

We besloten de volgende ochtend alweer samen te vertrekken richting Penang. De bus dropte ons voor de ferry af, terwijl er een brug naar het eiland loopt, dus ik was alweer pissed off, omdat ze op deze manier in Azie altijd meer geld willen laten uitgeven. We zaten met de Engelse Harry, onze cutiepie van 18 jaar, op de ferry, waar we in Penang nog meer tijd zouden gaan doorbrengen. We pakten de ferry en daarna de bus richting Love Lane, het bekende backpackersgebied in de stad Georgetown, op het eiland. We checkten in het Tipsytiger hostel in, waarna we met Madawi heerlijk sushi gingen eten aan zo'n lopende band, wat we allemaal nog nooit gedaan hadden! We eindigden in de bar van het hostel en een poging tot uitgaan mislukte, omdat het totaal niet druk was in Penang.

De volgende dag besloten we een walkingtour uit de lonelyplanet te gaan lopen. We liepen langs het water en prachtige koloniale gebouwen. We lunchten bij een healthy lunchroom en we liepen door knusse straatjes met gezellige winkeltjes en kraampjes. We liepen door Little India, kochten fruit op straat en probeerden een Indiase snack uit. Georgetown staat bekend om streetart. We zagen een hoop muurschilderingen over de hele route, wat echt geweldig was om te zien! Oude brommers of een stoel die tegen een muur was geplaatst, waarboven een jongetje erop geschilderd was. We meeten met Harry in de avond om heerlijk Indiaas te gaan eten. Ik heb serieus nog nooit zulke lekkere kip op! We doken op tijd de mand in, om de volgende ochtend weer van hostel te wisselen.

Vanwege wat vreemde gebeurtenissen in ons hostel, zoals spullen die gejat werden, hing er niet zo'n leuke vibe, dus we checkten in bij Siok hostel, in een female dorm, waar Madawi en Sarah al verbleven. Merel en ik pakten de bus naar Penang Hill, waar we met een grappig schuin treintje omhoog gereden werden. We bezochten een kleine tempel, waar we even een momentje van bezinning pakten in de deuropening en keken naar hoe de Hindoe's hun ritueel kwamen afleggen. Heel bijzonder en mooi om te zien! Ik stak daar een kaarsje aan voor pappa, zoals ik dat op elke reis doe. We kwamen Madawi en Sarah weer tegen, waarmee we naar een Brits restaurant op de Hill gingen. We ploften neer in een super mooie tuin en Merel en ik bestelden een high tea! In de avond pikten we Harry weer op voor een heerlijke Indiase maaltijd bij het buur restaurant en we namen hem mee naar de Tipsytiger bar voor cocktails. We gingen met een groep door naar een bar, waar we Mike, Craig, en Marian leerden kennen.

Merel en ik hadden het onwijs gezellig samen en we kletsten met elkaar alsof we elkaar al jaren kenden, maar de volgende dag besloten we toch even een dagje voor onszelf in te plannen. Merel ging naar de H&M en ik was wel toe aan een hike door het national park op Penang. Het kostte me 1,5 uur met de bus om er te komen, maar toen kon de hike naar Monkeybeach beginnen. Met de bus reed ik ervoor al langs een prachtige kustlijn, met helder water en zand en grote rotsen in de branding. De hike liep ook helemaal langs dit straat, dus ik had de hele route prachtig uitzicht hierop en op floating villages. De hike ging van een normaal pad al snel over in op en neer klimmen en klauteren over bomen, takken, wortels, trappen, bruggetjes. Ik merkte al snel dat het bloody hot was in de forest en ik liep aardig door, waardoor ik compleet doorweekt iedere keer uitgleed, op mijn gat lag en mijn hoofd tegen een boom stootte. Verder ben ik totaal niet onhandig ofzo... Na aardig wat kilometers bikkelen in de hitte, kwam ik uit op een super rustig en mooi strand, waar ik plaats nam op een schommel en genoot van de rust om me heen en dat ik deze hele reis alleen onderneem. Aan het einde van het strand hikete ik de forest weer in, waar het klimmen en klauteren weer begon. Uiteindelijk kwam ik uit op Monkeybeach, wat een super gezellig strand was met allerlei leuke hutjes, bootjes, schommels en locals. Na een cocosnoot leeg te hebben gedronken, hikete ik lekker terug in plaats van de boot terug te nemen. Bij de bus kwam ik Mike, Craig, Marian en Olive weer terug en nodigde Mike me uit voor diner. Samen met Merel en Madawi schoven we later bij hen aan in ons favoriete restaurant Kapitan. Hierna stapten we op de nachtbus, die ons naar Kuala Besut zou brengen. Mike, Craig en de meiden zaten in dezelfde bus, waar we nog een super gezellige tijd mee tegemoet gingen.

De rest van west Maleisie zal ik in mijn volgende blog beschrijven. Ik duik nu lekker mijn 10 persoons dorm op. Het slapen in dorms bevalt me overigens prima! Vooral een erg leuke manier om mensen te ontmoeten!

Liefs, Ella

Cambodja, terug naar Phnom Penh tot aan Siem Reap

Lieve vrienden,

Inmiddels ben ik alweer even in Maleisie en ook heb ik de grote, geweldige stad Kuala Lumpur alweer verlaten na een paar fantastische dagen, dus het is hoog tijd om terug te blikken op het laatste stukje van Cambodja.

Een beetje een vreemde route legden we af, maar aangezien we vanaf Phnom Penh gemakkelijk naar Siem Reap konden reizen, had ik hier graag nog een tussenstop voor een bliksembezoek om de S21 gevangenis te bezoeken, waar we eerder geen tijd meer voor hadden. Een zeer indrukwekkende plek weer om te bezoeken. S21 heeft alles te maken met de Killingfields. De gevangenis fungeerde eerst als school en deze werd in het strikt geheim overgenomen om een gruwelijke gevangenis te creëren. Mensen werden zonder enige reden opgepakt en naar de gevangenis gebracht, waar gruwelijke martelingen plaatsvonden. Ze werden opgesloten in veel te kleine hokjes, die nog allemaal intact waren en waarin we konden kijken. Er waren foto’s te zien van honderden gezichten. De gevangenissen raakten hun identiteit kwijt in de gevangenis en werden genummerd. De haren werden allemaal afgeknipt tot dezelfde lengte en kleding en alle waardigheid werd afgenomen. Niet alleen volwassenen, maar ook kinderen werden opgepakt. Als de gruwelijke martelingen, zoals ondersteboven op een houten plaat gehangen worden en met water overspoeld te worden of met je handen achter je rug aan een touw omhoog te worden getrokken aan een rek, niet voldoende waren om de gevangenen uit te moorden, dan werden ze naar de Killingfields gedeporteerd, om alsnog te eindigen in een massagraf. De rekken die voor marteling gebruikt werden, fungeerden even daarvoor nog als speelmateriaal voor de school. De gevangenen werden met, op maat gemaakte beugels voor hun enkels, aan de grond vast gemaakt en konden alleen maar liggen. Om te kunnen zitten, moesten ze toestemming vragen aan de bewakers. We konden in vier verschillende gebouwen kijken, waarin bedden en foto’s te zien waren uit die tijd. Ook hier ging ik weer zwaar onder de indruk weg. Wat heeft dit land te lijden gehad. We gingen terug naar The Mad Monkey, alleen maar om een verrukkelijk bagel met zalm en roomkaas te eten, die alleen daar te verkrijgen is. We gingen om 16.00 uur een busrit van 6 uur tegemoet, dus haalden we take away sushi en zaten we als twee gelukkige meisjes in de bus met een film en sushi.

We kwamen om 23.00 uur ’s avonds in Battambang aan en we hadden twee opties. In een overvolle tuktuk stappen bij een man die straalbezopen was en zei te weten waar ons hostel zat, maar het niet eens kon lezen van Suus haar telefoon. Of bij twee motorbikes achterop. De laatste optie dan maar. Met onze haren in de wind scheurden we over de weg, zonder helm, maar wel 100 km/h. Kan hier allemaal, want alles en iedereen wordt vervoerd op afgeladen scooters. Eenden die aan een stuur hangen, kindjes die op het zadels staan tussen de ouders in en zo kan ik nog wel even door gaan. De meesten zullen dit beeld van zuid oost Azië wel herkennen. Na een zoektocht kwamen we net op tijd aan in ons hostel, waar de bewaking net het licht uit deed en de hekken aan het sluiten was. Op onze reservering was niet gerekend, dus zochten we zelf twee lege bedden uit in een slaapzaal.

Een bezoek van 1 dag in Battambang resulteerde in één van de beste dagen van mijn reis door Cambodja. Om 8.00 uur stapten we bij Rick in zijn tuktuk, die ons tot 18.00 uur door heel Battambang heeft gereden en ons geweldige plekken heeft laten zien. We begonnen bij een krokodillenfarm. We kwamen binnen bij een familie en zagen gelijk twee baby’s krokodillen in een grote bak met een laagje water zitten. Als we richting ze toe bewogen, begonnen ze hard te piepen. Een mannetje en vrouwtje, beiden 9 maanden oud, maar het mannetje was veel groter. Het vrouwtje mochten we vast houden, maar ze was vliegensvlug. Of ze ook grote krokodillen hadden? vroeg Suus. We liepen een trap op en wisten serieus niet wat we daar aantroffen in de basins onder ons. Er lagen in totaal 400 krokodillen, over 3 basins verspreid. De mannetjes en vrouwtjes gescheiden. Dit keer geen farm voor beschermde dieren, maar de vrouw vertelde eerlijk dat de beesten hier jarenlang doorbrengen en dan verkocht worden voor hun huid en vlees. Af en toe zagen we wat krokodillen uit het water springen en met elkaar vechten. We liepen langs smalle randjes en de beesten keken met zijn allen toe hoe wij daar vrolijk rond liepen.

Ons volgende bezoek was aan een familie die rijstpapier maakt. Geweldig om te zien hoe ze het deeg uitsmeerden over vellen boven kokend water. Hup, deksel erop voor een paar seconden en de vellen werden eraf gerold en op een plaat gelegd om te drogen. De mensen uit de village kopen deze vellen van de familie. We aten verse springrolls en ik speelde op de betonnen vloer een kaartspelletje mee met de zoontjes van het gezin. Steen, papier, schaar en meppen maar op de grond! Ik bakte er niets van en dat vonden ze maar al te leuk!

We stopten bij een vismarkt, waar vis verwerkt wordt die alleen daar vandaan verkocht wordt door heel Cambodja. Twee vrouwtjes stonden uit een grote ton met water de vis eruit te zeven en smeten ze ze, hoppatee, de grond op. De lucht was ontzettend doordringend en ik gleed op mijn slippertjes weer bijna ondersteboven in het vissenvocht, maar super interessant om te zien!

Het volgende bezoek was aan een familie, die onder een schuin, rieten dakje aan de weg sticky rice zaten te maken. De rice stond op het vuur te garen in bamboe, wat met een bananenblad gedicht werd van boven en onder. Het vrouwtje zat op een krukje hard te werken en de man keek heerlijk vanuit zijn hangmat toe. De rijst wordt ook aan de hele village verkocht. Tussendoor gingen we ook nog naar familie van Rick, die worsten maken. Echt super interessant om te zien hoe elke familie een andere ambacht uitvoert en ze elkaar zo voorzien van al hun levensmiddelen.

We staken onderweg nog een Indiana Jones brug over, die alle kanten op ging terwijl wij erover heen waggelden. Onderweg werden we op het smalle hout ingehaald door scooter, terwijl wij met onze ruggen tegen de rand aan stonden gedrukt. We werden vanuit het water toe geroepen door lokale kindertjes die in het lichtbruine water heerlijk aan het zwemmen waren. Aan de overkant serveerden de locals gebakken rat. Of we wilden proeven? Eehh, mag ik even overslaan met mijn zwakke maagje?

Vervolgens gingen we naar, waar Battambang om bekend staat, de bamboe train. Een simpel treintje, van twee wielen een stang in het midden en daar bovenop een plaat van bamboo, ging ons van een gigantisch leuk tochtje voorzien. We nestelden ons op een kussentje voorop en een local bestuurde het motortje achterop, die ons de gehele tocht van een oorverdovend geluid voorzag. We scheurden over het spoor heen en het ding schoot alle kanten op. De wind in onze haren en een grote glimlach op ons gezicht. En plots moesten we stoppen, er kwamen tegenliggers aan! De plaat werd er vanaf getild en de stang met wielen werd ernaast geplaatst. Tegenliggers reden verder en onze trein werd weer opgebouwd. En zo ging dat met elke tegenligger, een hilarische ervaring!

We zijn nog bij een winery gestopt en bij bomen, van waaruit honderden vleermuizen ons ondersteboven aankeken. We hebben een klim van 363 traptreden gemaakt om de Banan Temple te bezoeken, waarna we een berg opgingen om naar twee caves te kijken, verder niet zoveel bijzonders daar. De kers op de taart die dag was de Bat Cave. Vanaf een terrasje zaten we bij een kloof vol verwachting te wachten op de vleermuizen die hun grot zouden verlaten rond de klok van 17.00, om voedsel en water te gaan halen. Tegen 4 uur in de ochtend komen ze elke dag terug. They're coming! riep Rick ineens! Er kwamen er een paar uit, waarna er een ontelbaar volgenden. Rick vertelde me dat het in totaal 6 miljoen vleermuizen zien. Aan de zwerm kwam serieus geen einde. Echt heel leuk om dit mee te maken! Aan deze dag kwam zo een mooi einde.

Tijd om naar Siem Reap te gaan de volgende ochtend! Tegen de middag aan kwamen we in, wederom, het Mad Monkey hostel aan, waar een heerlijk zwembad op ons lag te wachten. Siem Reap zou vooral in het teken staan van het bezoeken van de bekende Angkor Wat tempels. Voor Suus zou 1 dag genoeg zijn, wat ik voor mezelf betwijfelde. Ik dumpte dus direct mijn backpack in het hostel en bij bij Lee in zijn tuktuk gestapt. Dit, dit en dit wil ik zien en daar gingen we! De hele buitenste rand van Angkor Wat hebben we gepakt, Lee stopte overal en stond daarna weer keurig op me te wachten. Je kunt je echt niet voorstellen hoe groot Angkor Wat is, maar daar kwam ik deze dag achter! We startten bij de Preah Khan tempel, waar ik gelukzalig door de 40 graden op verkenning uitging. Een hele bijzondere tempel, wat wel een dolhof leek en in het midden liepen ontelbare deuropeningen door, waardoor het een hal met oneindig veel spiegels leek. De tempels hebben allemaal bijzonder mooie details, tekeningen en figuren in de stenen. Een hoop delen van de tempels waren ingestort, aan de losse rotsblokken te zien, maar dat is het mooie aan Angkor Wat, bijna alles is zo gebleven zoals de natuur het bepaald heeft.

We besloten tot de sunset te blijven, dus we bekeken nog wat kleinere tempels, die allemaal hun eigen schoonheid hadden, maar waar ik niet veel bijzonders over te schrijven heb. Over de Ta Som tempel wel, want dat was de eerste tempel waarbij ik zag hoe de natuur het werkelijk heeft overgenomen. Een hele grote boom groeide over de tempels heen, de wortels die door de stenen kropen, alsof het geheel met elkaar verwezen was. Zo onaangetast! Ik heb een tijdje lekker in mijn eentje over een groot lake heen zitten kijken, waar locals aan het vissen waren en kindjes aan het zwemmen, waarna ik op de Pre Rup klom, met een kokosnoot in mijn handen, om naar de sunset te kijken. Helaas was het hier te bewolkt voor, maar dat mocht de pret van de dag niet drukken. 's Avonds nog even de night market op met Suus en Arne en heerlijk Indiaas gegeten.

Voor de volgende dag had Suus het geniale idee om door Angkor Wat te gaan fietsen. Iedereen verklaarde ons voor gek, want Angkor Wat staat bekend om de extreme temperaturen, zeker rond het middaguur. Ik crosste lekker op mijn mountainbike weg en Suus fietste zich rot achter mij aan op haar gammele eenvoudige fietsje. We fietsten al om 5.00 uur weg om de sunrise mee te maken vanaf de bekende Angkor Wat tempel. Ook hier was het te bewolkt, dus gauw weg van de mensen massa en op naar Ta Prohm, 1 van de mooiste tempels die ik gezien heb! Ta Prohm telt heel veel bomen die dwars door en over de tempel heen groeien. Zo'n prachtig en magisch gezicht! Hierna hadden we een grote break nodig, want we liepen inmiddels op ons tandvlees na weinig slaap en de hitte. Na het shoppen in de kraampjes, waagden we ons weer op fietsen naar Angkor Tom. Een gate waarin allerlei kleinere tempels te vinden zijn. De Bayon was echt waanzinnig mooi, met op elke hoek een gigantische olifant van steen en allerlei grote beelden van gezichten staken boven het steenwerk uit. We beklommen een hoge tempel, waar Suus bijna bonje kreeg met een mannetje, omdat ze verplicht haar schouders mocht bedekken, met alle respect, maar een sjaal was niet goed genoeg.

Angkor Wat hadden voor het laatste bewaard. We liepen over het bekende plein en gingen achterin de grote tempel in, die echt waanzinnig mooi was van binnen met al zijn kleuren en figuren. Achterin een deuropening pakten we een moment van bezinning en keken naar het lege achter aanzicht en genoten van de stilte. Een mooie afsluiter van de dag en ik ging een heerlijk lange nacht tegemoet. Suus daarentegen, werd weer eens geterroriseerd door bedbugs en zo alle bottombeds. En raadt eens wat voor bed Ella had? Een topbed natuurlijk! :)

De laatste dag in Cambodja en zo ook onze laatste dag samen stond in het teken van luieren aan het zwembad en girlsnight. We bouwden drie hoge torens met elkaar in het zwembad, probeerden elkaar van de nek van de mannen af te duwen en nog meer van dat soort ongein. We kochten een fles wijn in de supermarkt, kwamen terug op de kamer en ontdekten dat Cameron en Arne dit idee deelden. We hielden een kleine dorm party, Suus en ik haalden nog een fles in de supermarkt en doken de rooftopbar op. Met de mannen vertrokken we naar pubstreet, waar we onze laatste avond geniaal afsloten. Na een potje pool hielden de mannen het voor gezien en gingen Suus en ik helemaal uit ons dak met een stel locals. We dansten de heupen goed los, sprongen het podium op en maakten de lokale mannen helemaal gek. Buiten waren ze met een groot touw en een groep aan het touwtje springen en hieraan konden we natuurlijk niet ontbreken. Gierend van de lol liepen we zingend en gillend terug naar het hostel, waar de bewaker ons waarschuwend aankeek. Oops, sorry! Dan maar de hele dorm wakker giechelen en de laatste nacht lekker samen spoonen.

Na 3 uur slaap en een flinke kater, zei ik Suus gedag. Dit keer geen emotioneel afscheid, want over een week of 5 - 6 zien we elkaar in Thailand voor de fullmoon party! Met Daniel, die toevallig op dezelfde vlucht zat, stapte ik in de tuktuk naar de airport. Na een prima vlucht, kwam ik aan in Maleisie, Kuala Lumpur. Even een verandering, want ineens liepen een hoop vrouwen gesluierd en mannen met apart hoedjes op. Even heel anders dan Cambodja! Ineens was ik helemaal alleen en ging ik het allemaal zelf uitzoeken. In plaats van gemakkelijk een taxi te nemen, besloot ik met de trein en met de metro te gaan. Ik werd gelijk te hulp geschoten door een stel studenten, die mijn kaartjes uit het apparaat trokken en me mee sleurden naar het goede spoor. Na een aantal rondjes om het hostel heen te zijn gelopen, kwam ik aan het geweldige Reggea Mansion.

Weer een ander land, weer een hokje open te krassen op mijn wereldkaart thuis en weer een landenplaatje aan mijn backpack te naaien! Op naar een nieuw avontuur en dit keer helemaal alleen!

Tot gauw weer!

Liefs, Ella

Van Bangkok naar Cambodja, Phnom Penh tot aan de Koh Rong Islands

Lieve vrienden,

Eindelijk heb ik de tijd en een computer gevonden om jullie te voorzien van mijn avonturen in Cambodja. En dat terwijl ik morgen Cambodja alweer uit ga. Een mooi moment om een deel van Cambodja samen te vatten! Om heel Cambodja in één blog te proppen zal ik jullie besparen.

Op zaterdag 19 maart vloog ik richting Bangkok, wat al een eeuwigheid geleden lijkt. Ik heb daar 1,5 dag doorgebracht en met de grootste glimlach vertrok ik weer richting de airport Don Muang, omdat mijn reis echt niet beter had kunnen beginnen. Na een super fijne vlucht met veel slaap, pakte ik de skytrain en een tuktuk richting het bekende Khao San Road. Ik zat met een grote glimlach in mijn eentje op het terras en ging tegen de avond een hapje eten op Khao San Road. Daar kwam Brandon bij me zitten, hij verveelde zich. Nou dat kwam goed uit! Zijn laatste dag, mijn eerste. We zijn bier en buckets gaan drinken aan de straat en we konden onze lol niet op toen we dansend op straat belandden, tussen de barren in. Een mislukte poging om een club in te komen resulteerde in weer dansend op straat te belanden en de volgende dag lag ik tot 16.00 uur in bed mijn een lichte kater, goed voor de jetlag! Ik winkelde nog wat en vertrok in de nacht naar Don Muang airport en ik vloog, samen met Myrthe die ik op de airport tegen kwam, naar Phnom Penh. Mijn reis door Cambodja en hereniging met Suus kon beginnen!

Een tuktuk dropte ons bij het beruchte partyhostel The Mad Monkey. Suus zou later aankomen, maar in de storage, waar we onze backpacks opsloegen, zag ik ineens haar backpack staan. Ik stak de straat over naar het restaurant en daar zag ik haar zitten. We sprongen op, vlogen elkaar om de nek en gilden het uit. Het hele restaurant liep uit! Na 9 maanden eindelijk weer herenigd en de komende 2,5 zou ze ook niet meer van me afkomen. We kletsten goed bij tijdens een ontbijt en Myrthe haar oren klapperden, omdat het niet ging over onze dagelijkse avonturen en ontwikkelingen, maar, jawel, voor 90% over mannen. Eind van de middag liepen we wat rond door Phnom Penh, geen hele boeiende stad en we belandden in een sushi restaurant en vierden mijn verjaardag nog eens dunnetjes over in de bar op het dak van het hostel!

We zijn in Phnom Penh naar de Killing Fields geweest, wat erg indrukwekkend was. In Cambodja is zo’n 40 jaar geleden een verschikkelijke oorlog gestart, die zo’n 35 jaar geleden eindigde. De Khmer Rouge roeide hun eigen volk uit en na 5 jaar was 1/3 van de bevolking uitgemoord. De bevolking werd, zonder reden, gedeporteerd naar de Killingfields, waar ze op een zo goedkoop mogelijk wijze werden uitgemoord, omdat kogels te duur waren, en daarna in massagraven gegooid. Er staat een killingtree, waar baby’s aan hun benen met hun schedel tegen de boom aan werden geslingerd, terwijl de moeders toekeken. Alle massagraven waren over het gehele terrein te zien, waardoor je aardig met je neus op de feiten werd gedrukt. Ik zal jullie de meeste gruwelijke details besparen, maar ik was echt in shock toen ik de Killingfields verliet. Toen de massagraven na de oorlog gevonden werden, zijn schedels, botten, kledingstukken, moordwapens, etc, verzameld en dit is allemaal te zien in de Killingfields. Er is een groot monument te bezoeken, waarin alle schedels verzameld zijn. Je wordt behoorlijk met je neus op de feiten gedrukt. Het meest bizarre vind ik nog dat de Khmer Rouge hun eigen volk uitmoordde en voor geen reden. Dezelfde middag nog vertrokken we richting Kampot. We waren er wel aan toe om de stad te verlaten, aangezien we beiden hiervoor ook al in een stad hadden gezeten. We waren getipt om naar Arcadia hostel te gaan, iets buiten Kampot. We kwamen aan op een geweldige plek. Een bar uit hout opgebouwd, vanwaar je direct de rivier in kon springen. In het midden van de rivier was een platform met hangmatten en een soort duikplank. Er was een schommel in het water waar je elkaar vanaf kon lanceren. Een speeltuin voor grote mensen! We schoven onze spullen aan de kant in onze 12 bed dorm, een houten hutje in het zand aan het water, we aten en dronken met een groep backpackers aan de overkant van de straat bij locals. We leerden Alex en zijn vriendin uit Zweden kennen en onze lieve Canadezen reisden ons weer achterna. De groep was weer compleet.

De volgende dag huurden we scooters met Cameron, Ryan en een Amerikaan. We scheurden een berg op, waar we binnen in een mega groot hotel rondkeken, wat van alle gemakken voorzien was. De plek was alleen geheel afgelegen en verlaten, dus het leek nogal een mysterie. We reden steeds hoger en reden de wolken in, waar het zelfs koud werd! In dagen had ik het nog niet zo lekker gehad, aangezien Cambodja echt bloody hot is en je nergens kunt afkoelen. We reden letterlijk door de wolken heen en Ryan begon ‘m achterop een beetje te knijpen toen ik de max van de scooter uittestte. We kwamen aan in wat iedereen ghosttown noemt. We slopen rond door een verlaten gebouw, wat een hotel moest worden, maar wat nooit is afgebouwd. De wolken kwamen er doorheen en ik grapte tegen Suus dat de mensen die we zagen lopen misschien geen echte mensen waren. Ze kon me wel wat, haha! Onderweg kwamen we een mega buddha tegen en we keken elkaar aan van: why the hell staat dat ding hier op een plek waar werkelijkwaar niemand komt. Een mysterieus, maar heerlijk ritje. We scheurden de berg weer af en chillden de testerende tijd aan het water in de bar. Een hilarische avond met Alex volgde vanuit een hangmat.

De volgende dag zouden we Kampot verlaten, maar ik was wel toe aan nog een chill dagje, dus deden we de hele dag niks anders dan relaxen vanuit een hangmat, gelanceerd worden vanaf de schommel, lezen, slapen, eten en drinken. Eind van de middag waren we toch wel toe aan een boottochtje, wat door het hostel georganiseerd werd. Aan het einde van het tochtje stopten we op een strandje, waar locale kindjes ons al springend in het water stonden op te wachten. Rond dit tijdstip worden de koeien door het water vervoerd naar de andere kant. Dit hebben we niet gezien, maar we hebben wel geweldig gespeeld met de kinderen. Suus startte een ruig moddergevecht en mij bouwden ze in mijn zand, tot aan boven mijn knieën. En gieren dat ze deden! Helemaal smerig en voldaan kwamen we terug in het hostel. Ik strikte Michiel om me nog een paar keer van de schommel te laten lanceren en we hingen in de hangmatten op het platform, tot het donker werd. Met Michiel en Eva belandde ik weer aan de bar, voor nog wat biertjes.

De volgende bestemming werd Sihanoukville, aan het strand! We dropten onze spullen in een hostel aan de gezellige pubstreet. We waggelden naar het strand en ploften neer op een strandbedje. We lieten ons als prinsesjes behandelen door de locale vrouwtjes, die erop stonden onze een pedicure te geven en mijn oksels te epileren met draadjes. Heel apart hoe ze dat deden, maar het werkte! Ik stelde voor om een bucket mojito te bestellen, om 11.00 uur in de ochtend en we keken elkaar aan van: why not? Zo gezegd, zo gedaan! De lokale vrouwtjes waren echt geweldig en grapten met: no pain, no gain! En dat we geen boyfriends hebben, omdat onze benen zo behaard zijn. We kwamen niet meer bij! De avond begon met fijne gesprekken en een fles rode wijn op ons eigen terras. We belandden op een geweldig strandfeestje, waar we onszelf vol kliederden met neon en waarbij Ryan en ik niet meer bijkwamen om de twee slakken, die elkaar tegemoet kropen, die Suus op haar lip had getekend, lees: snor. De stroom viel zo’n 10 keer uit, heel normaal in Sihanoukville.

Ik haalde Michiel over met ons mee te gaan naar de Koh Rong Islands. We pakten de volgende ochtend de slowboat naar Koh Rong, het hoofdeiland. We gingen een heftig boottochtje tegemoet, de zee is erg ruig tussen de eilanden. Koh Rong ziet er echt super gezellig uit. De hostels, barren en restaurant staan allemaal direct aan het water, met zo’n 5 meter strand ertussen. Het maakt het allemaal erg knus. Met Cameron, Michiel en Ryan doken we het terras op. Aangezien Suus besloot bij Cameron in te trekken, bedachten we ons dat we geld konden besparen als ik een kamer zou delen met Michiel. Zonder met Michiel te overleggen, stond ik hevig te discussieren bij de receptie. Toen ik omkeek bedekte Michiel mijn gehele gezichtsveld met een blik van: oh? Oops sorry, dit had ik nog niet met jou overlegd! De rest van de avond brachten we, as usual, relaxend door en we speelden three man, lees: drankspelletje, op het strand. Daarnaast probeert Suus me met alle macht staande te houden boven een wc-pot, die meestal te smerig zijn om op te zitten. Omdat het me even niet lukt om te squaten, hang ik met mijn volledige gewicht aan haar arm en probeert zij mij uit de pis te houden.

Samen met Michiel ging ik de volgende dag op verkenning uit op het strand. We liepen naar het einde en besloten maar weer te gaan chillen in een hangmat. That’s the island life! We haalden Suus eind van de middag op en besloten te gaan hiken naar een dorpjes op het eiland. In de verste verte was geen dorpje te bekennen, dus besloten we het bordje ‘Longbeach’ te volgen. Ook deze afslag misten we en we hiketen een aardig stuk door de jungle over een mega smal paadje. Toch een heerlijk stuk op verkenning uit geweest. Op de terugweg liep Suus bijna rabiës op, omdat ze een leuke foto wilde tussen het vee van een lokaal huisje. De honden waren hier duidelijk niet van gediend en renden blaffend en happend achter haar aan. Als de dood dat we waren, hielpen de locals ons het pad weer op en als drie angsthazen liepen we gauw verder. Suus en ik brachten onze avond op bed door met een filmpje, heerlijk even quality girl time! Uiteraard helemaal ingebouwd door Suus onder onze klamboe. Ik zal Suus nog gaan missen vanaf morgen. Zij is letterlijk mijn bescherming tegen muggen, bedbugs, alles! Is Suus in de buurt, dan word ik niet gebeten. Zelfs als we in hetzelfde bed wakker worden, is Suus helemaal opgevreten door de bedbugs en heb ik geen enkele beet!

Als we de verhalen moesten geloven, verlaat niemand Koh Rong zonder ziek te worden. Dé tips: eet geen vlees of vis, zwem niet in de zee, waarin letterlijk alles uitkomt. Braaf volgde ik alle adviezen op en toch werd ik de volgende dag ziek wakker. Uiteraard, dat kan ook geen reis uitblijven bij mij. Michiel ook ziek, dus we doken als twee zielige kindertjes de slowboat op naar Koh Rong Samloem. We overleefden wonder boven wonder de hevige golven en we kwamen aan in het paradijs! Een prachtig bounty eiland, wat nog niet helemaal volgebouwd is. Allemaal leuke hutjes direct aan de zee, wit zand, helder lichtblauw water. Michiel en ik waren wel toe aan rust op dit eiland, Suus wilde liever naar The Mad Monkey, aan de andere kant op het eiland. Twee hele dagen waren we gescheiden van elkaar. Michiel en ik vonden een geweldige bungalow direct aan zee en we doken gelijk het water in. We aten in het restaurant aan de kleine pier en sloten de avond af met een film. Echt vakantie dit!

De volgende ochtend zat Suus al springend op me te wachten in het restaurant en genoot mee van ons privé strand voor de bungalow. Deze dag stond in het teken van zwemmen, zonnen, lezen in mijn eigen boom en aan het eind van de middag liep ik met een muziekje op naar de andere kant van het strand, met de grootste glimlach ever op mijn gezicht. Wat heerlijk hier zeg! De avond zag er hetzelfde uit. We bouwden onze eigen tent onder de klamboe en we sloten een kakkerlak in de badkamer in onder de prullenbak.

Wij wilden ook nog wel een nachtje aan de andere kant van het eiland door brengen. Na 3 uur gewacht te hebben op de boot die maar niet vertrok, besloot ik pissig naar The Mad Monkey te hiken, voor 3 kwartier, door de jungle. Door de 40 graden, zeiknat kwamen we aan, maar een heerlijk tochtje. Ik verdiende het wel weer om in een hangmat te gaan lezen. Ik sliep in een super leuke dorm in een houten bungalowtje. De rest van de avond werden er drankspellen gespeeld en twister en we sloten af in de zee.

Zo vertrokken we weer van Koh Rong Samloem, ik kan iedereen aanraden om dit eiland niet over te slaan! De slowboat bracht ons, nat, terug naar Sihanoukville, waar ik nog even gauw mijn benen met de touwtjes liet epileren tijdens onze lunch. We doken gauw de bus in, terug naar Arcadia in Kampot. Er lag dit keer een gerepareerd groot luchtkussen in het water, waar ik me vanaf liet lanceren door twee Duitsers die er van 3 meter hoogte op sprongen. Ik maakte een volledige 360 en belandde met een klap op het water, waar mijn been nog steeds volledig beurs van is, maar het was het zo waard. Verder deden we weer niet veel en vertrokken we de volgende ochtend terug naar Phnom Penh.

In mijn volgende blog zal ik Cambodja afsluiten, ik ga nu nog even mijn laatste avondje met Suus spenderen, waar ik morgen afscheid van neem, om naar Kuala Lumpur te vliegen. Waarschijnlijk zien we elkaar over een maand in Thailand weer.

Liefs, Ella